„Decyzja polityczna” czy alibi?

W przekonaniu Prezydenta RP do zaistniałej sytuacji by nie doszło, gdyby na czas zostały zniesione anachroniczne, sprzeczne z europejskimi standardami przepisy prawa umożliwiające skazywanie na karę więzienia za decyzje polityczne – możemy przeczytać na oficjalnej stronie Prezydenta RP (www.prezydent.pl), na której omówiono apel Bronisława Komorowskiego do „ukraińskich sił politycznych” w związku z „kryzysem” wokół pobytu w więzieniu Julii Tymoszenko.

Fajnie, tylko ja się pytam o definicję tzw. „decyzji politycznej”. Czy decyzja, np. premiera lub prezydenta, która pociąga za sobą utratę lub zachwianie niepodległości państwowej, naraża na ogromne straty gospodarkę kraju, np. w wyniku podpisania szkodliwych umów, przyjmuje dyktat wrogich państwu instytucji międzynarodowych lub finansowych, powinna być uznana za decyzję polityczną, a tym samym, w myśl logiki pałacu prezydenckiego, być wyłączoną spod jurysdykcji karnej w stosunku do osoby lub osób, które ewidentnie działały na niekorzyść państwa i narodu?

Pytam, bo możliwość objęcia różnego rodzaju draństw parasolem tzw. „decyzji politycznej” jest prostą drogą wiodącą do anarchizacji życia państwowego i czynienia z niego atrapy. Jak bowiem odróżnić właściwą decyzję polityczną od niewłaściwej? Które umowy międzynarodowe i jak daleko sięgające, powinny być zarezerwowane dla organów państwa, a które do decyzji społeczeństwa wyrażanej w drodze referendum? Bo tylko ta ostatnia mnie przekonuje, jeśli chodzi o jej nie podlegającą dyskusji polityczność. Naród w referendum decyduje, koniec kropka, z jego wolą się nie dyskutuje.

Próba uczynienia z „decyzji politycznej” alibi dla coraz bardziej rozdokazywanej klasy politycznej wcale a wcale mnie nie przekonuje. W sytuacji powszechnie narastającego deficytu demokracji i znacznego ograniczania partycypacji obywatelskiej, a także kontroli społecznej, wszelkie próby próbujące wyłączyć kluczowe procesy decyzyjne spod publicznego pręgierza przyzwoitości i sprawiedliwości jakiej oczekują obywatele, degraduje istotę państwa. Nie chodzi mi o to, żeby premier bądź prezydent bali się podpisywać cokolwiek, ale żeby wiedzieli, że za pewien rodzaj podejmowanych działań może im grozić niekoniecznie trybunał stanu.

Faecem bibat, qui vinum bibit.

www.eckardt.pl