Dziś coś dla odmiany. Automatyczne tłumaczenie (Google) artykułu o tytule i linku poniżej.
Na dziś bez komentarza. Czemu o tym piszę. Może czemu tak długo nie pisałem. Bowiem pracujemy intensywnie nad czasem w mechanice kwantowej. Dużo rachunków. Stąd i brak CZASU!
CZAS NIENAWIDZI CZEKANIA: W WYMIARZE PRAWDOPODOBIEŃSTW
Opublikowano 28 listopada 2012 przez Dave
…Jeśli istnieją pewne cząstki materii, które nie są utrwalone w czasie – jak uważamy, że są w nim utrwalone – to granica między prekognicją a rozpoznaniem jest trudniejsza do wytyczenia. Arthur Koestler był szczególnie pod wrażeniem pracy Adriana Dobbsa, brytyjskiego mikrofizyka, który zaproponował cząstkę, którą nazwał psitronem. Podobnie jak neutrino, ten hipotetyczny jeszcze kwant podróżuje w innym wymiarze czasu niż nasz: nie w naszej widzialnej, deterministycznej sferze, ale w wymiarze prawdopodobieństw.
— Pomysł artysty na czarną dziurę, z gazem i pyłem wirującym szybko wokół niej, zanim zostanie wciągnięty przez jej potężne pole grawitacyjne. Samej czarnej dziury nie widać. — Przeczytaj więcej: http://spaceplace.nasa.gov/black-hole-rescue/
Antena dostrojona do możliwości, choć nie do nieuchronności przyszłych wydarzeń, pochłania „pre-cast”, który może komunikować neuronom w ludzkim mózgu. Jak zauważył Koestler, psitrony Dobba nie są mniej lub bardziej niedorzeczne niż neutrina. A pewnego dnia naukowe próby stworzenia podstaw fizyki dla zjawisk parapsychicznych mogą dać początek chimerom jeszcze bardziej zdumiewającym. Nie jest już bowiem realistyczne zakładanie, że identyczne sytuacje czasowe przenikają kosmos.
Zagadki czasu na poziomie atomowym odbijają się echem na poziomie międzygalaktycznym, w zjawisku „czarnych dziur”. Część teorii grawitacji sugeruje, że gdy substancja staje się wystarczająco gęsta, jej grawitacja staje się tak gwałtowna, że substancja zostaje dosłownie zmiażdżona. Tym, co utrzymuje gwiazdę w równowadze, jest równowaga między siłą grawitacji, która zgniata gwiazdę w sobie, a wypychaniem ciepła i promieniowania z jądra gwiazdy. Ale w pewnych warunkach mogą przeważać siły grawitacyjne. Jeśli tak się stanie, gwiazda nadal będzie zmiażdżona do wewnątrz. Ostatecznie staje się tak gęsty, że nawet fale świetlne nie mogą uciec od jego grawitacji, a gwiazda zgaśnie, staje się niewidzialna: czarna.
— Niektórzy parapsychologowie, tacy jak Martin Ruderfer (1974), wysunęli teorię, że tachiony mogą cofać się w czasie i mogą być w stanie wyjaśnić przypadki prekognicji. Brytyjski fizyk i matematyk Adrian Dobbs (1965) zaproponował teorię, w której prekognicja zachodzi z powodu „pozytonów” – hipotetycznych cząstek podobnych do tachionów, które cofają się w czasie i mogą kontaktować się z mózgiem obserwatora, aby wytworzyć doświadczenie prekognitywne. Główny problem z tachionową teorią prekognicji polega na tym, że nigdy nie zaobserwowano istnienia tachionów; pozostają konstruktami teoretycznymi. — Czytaj więcej: http://laghash.blogspot.ca/
Pozostaje pole grawitacyjne, czarna „dziura” bez masy, zwolniona z tradycyjnych praw czasu i przestrzeni. Teoretycznie może przelatywać przez nasz wszechświat; może też zniknąć całkowicie, pojawiając się ponownie w innym kontinuum czasoprzestrzennym w jakimś wszechświecie równoległym do naszego, wciąż niosąc gwiezdne szczątki, które wciąga jak kosmiczny minóg. W rzeczywistości wielu naukowców podniosło możliwość, że kwazary – niewytłumaczalnie szybkie, energetyczne obiekty, które uważa się za pędzące na zewnątrz na dalekie granice naszego wszechświata – mogą w rzeczywistości być materią z czarnych dziur w innych wszechświatach, która eksploduje do naszego własnego wszechświata. nieprzerwany)…
UZUPEŁNIENIE:
(patrz link na końcu) Koestler: Jednak historia nauki raz po raz pokazuje, że fakt, że teoria „działa” i daje namacalne wyniki, nie dowodzi, że leżące u jej podstaw założenia są poprawne; a teoria Feymnana przedstawia ogromne trudności logiczne, nawet jak na liberalne standardy współczesnej mikrofizyki*. Wśród różnych prób ich przezwyciężenia jest wspomniana już hipoteza Adriana Dobbsa**, która zamiast jednego wprowadza dwa wymiary czasowe. Eddington i inni zaproponowali już pięciowymiarowy wszechświat z trzema wymiarami przestrzennymi i dwoma wymiarami czasowymi; ale teoria Dobbsa zawiera udoskonalenia, które uwzględniają nieprzewidywalność i nieokreśloność przyszłości w fizyce kwantowej. W związku z tym strzałka czasu, postępująca wzdłuż drugiego wymiaru czasu, porusza się przez probabilistyczną,http://www.survivalafterdeath.info/articles/koestler/physics.htm
