Niepotrzebny bohater?!

Chciałbym zwrócić uwagę na jednego z bohaterów II W.Ś., o którym w Polsce wiedzą chyba tylko historycy tej wojny właśnie. Dla szerokiego społeczeństwa jest zupełnie anonimowy, a powinno być zdecydowanie odwrotnie.

Mowa tu o pułkowniku Mateuszu Ludwiku Urbanowiczu, vel Matt Urban. Jego sylwetka została przedstawiona w niedawnej Angorze i myślę, że przydałoby się jeszcze nieco o nim wspomnieć. Oczywiście każdy może zajrzeć też do Wikipedii, ale żeby to zrobić, najpierw trzeba przynajmniej wiedzieć, że był ktoś taki.

Matt Urban był synem polskich imigrantów, którzy przybyli do Ameryki ze wschodnich ziem Polski na początku XX wieku. Na chrzcie otrzymał polskie imiona, ale względy praktyczne spowodowały zmianę imion na brzmiące bardziej swojsko dla Amerykanów.

Miał zapał do kształcenia, bo w pewnej chwili studiował historię, nauki polityczne oraz szkolił się w Korpusie Oficerów Rezerwy. Z sukcesami trenował także boks na uczelni. Szlify oficerskie zdobył krótko przed inwazją na Pearl Harbor, a po uzyskaniu licencjatu z historii rozpoczął służbę wojskową.

Odbył sześć kampanii wojskowych, wykazywał się odwagą i niezwykłymi umiejętnościami "czytania" pola walki. Szczyt jego formy podczas wojny przypadł podczas kampanii normandzkiej. W ciągu niespełna trzech miesięcy brał udział w pięciu bitwach, na których przebiegu zaważyła również jego odwaga. Był siedmiokrotnie ranny i nierzadko wychodził cało z sytuacji bez wyjścia, prawie jak Chuck Norris. Podczas jednej z bitew sam zniszczył dwa niemiecki czołgi strzelając do nich z "bazooki". Komplementowali go nawet Niemcy, nazywając go "Duch", z powodu zwinności, z jaką poruszał sie po polu walki.

Jego bohaterstwo zostało nagrodzone 29 odznaczeniami amerykańskimi, francuskimi i belgijskimi. W tym francuską Legią Honorową i amerykańskim Medalem Honoru. Na ten ostatni musiał czekać aż 35 lat. Wniosek w tym czasie leżał po prostu w szufladzie, zanim nie odkurzył go jakiś urzędnik. Bieg całej sprawie nadał Zbigniew Brzeziński.

Pułkownik Matt Urban zmarł 4 marca 1995 roku. Szeroko informowały o tym amerykańskie media. Jego imię jest obecnie w nazwie ulicy miejscowości, w której mieszkał po wojnie, ośrodka sportowego, centrum kulturalnego w rodzinnym Bufallo, na amerykańskich znaczkach. Co ciekawe, Poczta Polska w 1999 roku odmówiła wydania sesji znaczków z Mattem Urbanem. Jej decyzja jest tym dziwniejsza, że ta propozycja została złożona między innymi w ramach wspierania polskiej kandydatury do NATO.

W II W.Ś. każdego Polaka, negującego nazizm, który nie sympatyzował z komunistami interesowało zwycięstwo aliantów. Matt Urban walczył więc przecież dla wspólnego dobra przeciwników nazizmu. Szkoda tym większa, że nie wiemy, że to właśnie żołnierz o tak wyrazistych polskich korzeniach jest najbardziej utytułowanym żołnierzem II W.Ś. wymienionym w "Księdze rekordów Guinnessa"

Polityka odznaczeniowa Lecha Kaczyńskiego powinna znaleźć odpowiednie miejsce także dla takiego człowieka. Wszystko wskazuje jednak na to, że obecny ambasador w Waszyngtonie Janusz Reiter zna miejsce Matta Urbana w świadomości narodowej, co podkreśla w swojej wypowiedzi dla "Angory". Jak podsumowuje jej korespondent - Pamięć to rzecz trudna, lecz nie niemożliwa.