Czesław Bielecki - "Plan Akcji" albo - Starych książek czar.

Na mojej półce stoi sporo starych książek kupionych w antykwariacie za niewielkie pieniądze. Wśród nich mała broszurka Czesława Bieleckiego pt. „Plan Akcji”. A w niej rozdział „RPRL”. Dziś, gdy przetaczają się polityczne burze warto sięgnąć do starych lektur (wyd. 1997 rok).  Można znaleźć w nich odpowiedź na pytanie dlaczego wygrał PiS, ale też przestrogi dla rządzących.

"Znajdujemy się w kraju, który płaci cenę za tchórzliwe i niekonsekwentne wychodzenie z komunizmu. To jest cena za niezrozumienie tego, czym komunizm był. A był potwornym złem - co nie znaczy, że zawsze zbrodnią. Przede wszystkim objawiał się skazywaniem ludzi na marność, szarość i małe krętactwa. Mackiewicz powiedział: naziści nas wykańczali, a komunizm skurwił. W tym kontekście trzeba więc widzieć problem, który wciąż wraca - dekomunizacji, lustracji, rzeczywistego odcięcia się od przeszłości, co nie oznacza wcale odwetu ani rewanżu. Rozliczenie jest relacją kasową: winien i ma. Chodzi o zdefiniowanie pojęcia „prawość", żeby oderwać się od tej najgłębiej osadzonej w polskiej mentalności definicji prawa: „Prawo jest po to, żeby je omijać".

***

Winie prawicę za kompletne skompromitowanie idei nowoczesnej prawicy, tak samo winie lewicę laicką i lewicę katolicką za to, że po latach doświadczeń nie doceniły tego wielkiego kapitału, jakim była „Solidarność": porozumienie dla wolności pomiędzy grupami społecznymi o odmiennych interesach i tradycji. W latach 1987-1988 mniejszość „Solidarności" ogłosiła się większością. Posługując się szyldem związku i legitymacją demokratyczną zastosowała bolszewickie metody przejęcia kierownictwa nad ruchem. Przecież już wtedy było kolosalnym nieporozumieniem, żeby w katolickim kraju o hurranarodowych tęsknotach grupka ludzi z lewicy katolickiej i byłych rewizjonistów zdominowała ruch milionów.

***

Jeden z polityków naszej prawicy wypowiedział zdanie, które uważam za głęboko słuszne: „Nie można rządzić narodem, którym się gardzi albo którego się boi". Dodam jeszcze: i który niszczony jest tanimi pochlebstwami. Trzeba mieć po prostu dość odwagi, żeby przeciwstawiać się nienawiści, głupocie i populizmowi jako sposobowi rozwiązywania poważnych dylematów w czasach wielkich wyzwań. Ażeby skutecznie rządzić, trzeba mieć szacunek dla narodu, który mimo że nie potrafi uszanować własnego państwa, to jednak potrafił skończyć z jedną z największych potworności w historii.

***

Ale jest inna tradycja, jeszcze silniejsza, która wzmacnia nasz syndrom zamieniania zwycięstw w klęski. Mianowicie tradycja użytecznego idioty, która obejmuje wszystkie szczeble współpracowników wielkich ludzi. Okazuje się, że w Polsce zawsze komuś opłaca się mieć kompletnie beznadziejnego współpracownika. Rozwiązań idiotycznych w ostatnim czasie zastosowaliśmy multum i zawsze się okazywało, kiedy prowadziłem merytoryczną krytykę tych rozwiązań, że z jakichś powodów są one użyteczne. Nigdy nie mogłem zrozumieć, dlaczego idiotyzm jest użyteczny. Wciąż znajdowali się ludzie mądrzejsi ode mnie, politycznie bardziej wysforowani i oni przekonywali mnie, że w jakiejś sprawie, którą oceniałem jako głupią, tkwi głębia. Kiedy te mroczne głębie okazywały się po pół roku płycizną, oni mówili: no cóż, zmieniła się sytuacja. To jest właśnie to „dojutrkowanie".

***

Przyjąć więc trzeba z pokorą wyroki losu. Obóz postsolidarnościowy słusznie przegrywa od trzech lat, skoro pozwól rozmienić na drobne tę wartość, jaką była solidarność społeczna. Słusznie przegrywa, skoro woli często miernoty i oportunistów, na których są „haki", od ludzi lojalnych, mających odwagę cywilną niezbędną w służbie publicznej. Jeżeli chcemy wygrać i nie przegrać zwycięstwa, musimy najpierw, jak mawiał marszałek Piłsudski, w sobie przepracować przyczyny własnych porażek. Nie po to, aby wystawiać komuś cenzurki. Po prostu, by nie powtarzać bezsensownych błędów."

(podkreślenia moje)

pozdrawiam

Bernard