Kręcili się trzej artyści po deptaku krakowskim. Pierwszy z nich – był zapięty na 50 guziczków profesjonalnych. Ten drugi – był z Poznania i był zapięty na 25 guziczków profesjonalnych i ten trzeci! Ostatni z ostatnich. Był rozpięty na 50 guziczków profesjonalnych. To były jednak tylko fasady jego osobowości. To były pozory. W gruncie rzeczy – to on właśnie – był potęgą ukrytą – i był nadzieją zmian dogłębnych w kulturze polskiej i światowej także.
Trzej artyści udawali, że idą razem. Ten pierwszy i ten ostatni z ostatnich: wysyłali do siebie nawzajem lodowate sygnały uprzejmości asertywnej. Ich spotkanie – było prawie niemożliwe. A jednak doszło – do tego spotkania. I odbyło się ono: zgodnie z protokołem symfonii ironicznej.
03.01.2019.
