Lata 80. XX w. były dla polskiej gospodarki takie, jakie były. Posierpniowa polityka władz uporządkowała conieco w tworzeniu polskiej klasy rzemieślniczej. Właściwie pewne przyśpieszenie w swobodzie otwarcia własnej firmy zaczeło się w 1985 roku.
Polityka administracji państwowej sprzyjała otwieraniu własnej firmy. Osoby, które zgłosiły zamiar założenia własnej firmy, miały dużą szansę na usyskanie większej lub mniejszej odprawy od pracodawcy.
Ukłądało się różnie. Niektórym wiodło się lepiej, inni dali spokój i przeszli do Milicji Obywatelskiej, tam po zrobieniu kolejnych szkółek awansowali i od tego czasu było im juz tylko lepiej.
A gospodarka żyła swoimi prawami, to znaczy zaczynały się coraz dłuższe oczekiwania na należnosci. Nie trwało to zbyt długo, bo już po roku 1998 było w miarę trudno. Dopiero ustawa znana jako "ustawa Wilczka" uwolniła polskie rzemiosło od nadmiernego uścisku administracji pańśtwowej. Od tego czasu wystarczyło tylko zgłosić zamiar prowadzenia określonej działalności i jeżeli nie zabraniały tego przepisy - hulaj dusza...
Najłatwiej było prowadzić handel detaliczny. Kupowało się w państwowym przedsiebiorstwie wybrany produkt, jechało z tym do ludzi i za kilka dni można było brać kolejną partię towaru. Szybki obrót zaczynał czynić cuda. Ale nie w Polsce. Na początku lat 1990-1991 pojawił się niejaki Balcerowicz, któemu udało się zawładnąć zarządzanie polską gospodarką. W pierszej kolejności zabrano możliwość samodzielnego zawierania transakcji jednostkom podległym... a zapotrzebowanie realizował wyższy rangą urzędnik... Niestety, mniejsze firmy wypadły z gry, dawał się zauważyć brak możliwości kontaktu przez telefon, bo jeszcze poslki oberator kablowy miał dużo do powiedzenia...
Działo się i to wiele. Ludzie zwalniani i masowo zwalniajacy się z pracy "państwowej" wylegli na targowiska. Bogata oferta handlowa przyciagała klientelę. Nie na długo, bowiem targowiska "stanęły solom w oku" placówkom detalicznym prowadzonym przez osoby pozostajace w rodzinnych układach z władzą. Lokale po likwidowanych sklepach dość szybko przejęli przedsiębiorcy powiązani z Unią Demokratyczną, niedawno powstałym Kongresem liberalno-demokratycznym oraz wszechobecną PZPR, której (już tylko byli) członkowie nadal czuli się mocno ze sobą związani.
Co raz powstajace mniejsze lub większe ugrupowania o charakterze politycznym dość szybko jednoczyły się w przejmowaniu majatku "prywatyzowanych" przedsiebiorstw. Po 1992 roku akcja likwidacji kolejnych przedsiębiorstw nabrała już imponującego tempa.
I ciągle ten Balcerowicz. Akcje nowych spółek trafiały w ręce szczęśliwców, ale i coraz częściej ktoś przyznawał się do porażki giełdowej, co raz ktoś dostrzegał, ze tea "akcje" kupuje się świetnie, ale trudno jest spieniężyć je w czasie, kiedy jest ptrzebna gotówka do obrotu...
Co ciekawe, nawet i urzędnicy magistraccy popełniali błędy. Jednym z typowych było przetrzymanie dotacji na rachunku bankowym, bowiem odsetki od depozytów były znaczne. Ale po tym terminie ceny zamówionych surowców tak gwałtownie rosły, że nawet te powiększone odsetki nie wystarczały na zakup potrzebnych materiałów na kontynuowanie inwestycji...
Mówiono, że jest to super hiper gigantyczna inflacja. Powstrzymał ją znowu ekonomiczny pogromca polskiego Obywatela, niejaki Balcerowicz. Dość szybko wymieniono nasze miliony dzielac je przez 10 tysięcy... Ile kto stracił, wie sam. A teraz Balcerowicz straszy nas długiem publicznym...
Szkoda, że nie potrafi wskazać - komu jesteśmy te pieniadze winni...
Ja zwrócę uwagę, że odsetki od zadłużenia sięgają około 40% kapitału w stosunku rocznym. A PKB wzrasta może o dwa, może o trzy czy 4 procent... Jeżeli taka jest relacja kredytu zaległego do pomnożenia kapitału inwestowanego, to czeka nas bardzo poważny regres...
http://fakty.interia.pl/polska/news-ryszard-petru-przedstawil-plan-nowoczesnej,nId,2157803
Inne tematy w dziale Polityka
