Byłem wczoraj świadkiem rozmowy znajomych. Jeden pytał drugiego czy będzie trąbił klaksonem dla uczczenia zamachów z 11 września. Chwalebna pamięć. O tym haniebnym ataku terrorystycznym, w którym zginęło tysiące niewinnych ludzi trzeba pamiętać. Skądinąd jednak wiem, że tych samych znajomych niewymownie śmieszy wszystko co jest związane z katastrofą smoleńską, "bomby", "teorie spiskowe", "zimny Lech", "wariaci z Krakowskiego Przedmieścia" to dyżurny repertuar dowcipów.
Skąd się taki dysonans bierze? Odpowiedź na pewno jest złożona. Nie bez znaczenia są tu bowiem zarówno bywsze głupie próby odmawiania komuś prawa do żałoby jak i identyfikacja z pewnym popkulturowym kodem, w którym mieszczą się i walentynki i helołin i filmy o Wietnamie i pamięć o 11 września. Moim zdaniem jednak listy przyczyn to nie wyczerpuje.
Co więc sprawia, że do większości nie dociera powaga sytuacji? Dlaczego nie chcą widzieć, że wszystko co robi władza (np. ostatnio kolejna odmowa współuczestnictwa w ekshumacji, tym razem ciała Anny Walentynowicz, niezależnego specjalisty Badena) wygląda jakby miała coś do ukrycia? Dlaczego nie zastanawia ich to, że nikt za katastrofę nie odpowiedział? Odpowiedź niewykluczone, że tkwi w "Polactwie" Ziemkiewicza. Na wymęczone stuleciami tragedii, eksterminacji elit i komuszego poddaństwa dusze pada, dystrybuowane dla niepoznaki przez nowoczesne, błękitne i migające biżuterią długonogich lasek media, ziarno głębokiego poczucia niższości. Gdzieś tam daleko ludzie mają prawo do dumy, do prawdy, do wolności. To widać w telewizji. Ale my tutaj mamy swoją fornalską praktyczność i widzimy tylko to co jest nam bezpośrednio potrzebne do indywidualnej egzystencji. Więc jeśli pali się Dwór to postrzegamy to bardziej jako rozrywkę niż powód do zgryzoty. To zmartwienie Panów. Ewentualnie zastanowimy się czy czegoś nie zrobić kiedy ogień dojdzie do czworaków.
Inne tematy w dziale Polityka
