Jakieś dwa lata temu razem z rodziną utknęliśmy na Krecie razem z tłumem przerażonych awarią samolotu, który musiał zawrócić, pasażerów. Koczowaliśmy tam właściwie bez jedzenia i picia kilkanaście godzin. I nie było nikogo kto chciałby nam pomóc. Ktoś wtedy zadzwonił do jakiegoś dziennikarza TVN, którego telefon akurat miał naiwnie sądząc, że skoro oglądamy w telewizji obrazki z takich jak to wydarzeń to może choć telewizja będzie naszym położeniem zainteresowana. Padło pytanie – A zginął ktoś? Nie? A to nie zawracajcie głowy. Złość mi już dawno przeszła ale pozostał wniosek, że media nie relacjonują wydarzeń wg. klucza ich ważności tylko wg. jakiegoś tajemniczego i znanego tylko sobie.
Ostatnio mamy do czynienia z serialem na temat różnych przypadków krzywdzenia dzieci. Nie to żebym uważał, że dzieci krzywdzić wolno. Nie wolno, za krzywdzenie dzieci powinny oprawców dotykać maksymalne kary (tylko nie za klapsa, na litość!). Nie uważam również żebyśmy nie mieli prawa do informacji na temat takich bulwersujących wydarzeń. Trudno mi się jednak opędzić od wrażenia, że media od czasu obrzydliwego tasiemca z małą Madzią (oby zasiliła grono szczęśliwych aniołków) w podnieceniu związanym z podglądaniem cudzej krzywdy dostrzegły niezły biznes.
Ale jest w tym coś jeszcze. Zadziwiająca koincydencja pomiędzy kłopotami politycznych protektorów a pojawiającymi się w mediach informacjami nt. dzieci. Ostatnio można by sądzić, ze wydarzyło się całe mnóstwo rzeczy istotnych, konferencja smoleńska, kolejna debata PiS, kolejny horror z zamianą ciał ofiar katastrofy. A co jest najistotniejsze wg. “wiodących mediów”? No dach. I co jeszcze? Oczywiście krzywdzone dzieci. Tym razem z “Zaczarowanej Krainy Puchatka”. I kto się ośmieli wyrazić dezaprobatę? To prawie tak jakby był współsprawcą.
tekst został opublikowany na portaluObserwator.com, na którym znajdziecie również mnóstwo moich rysunków.
Inne tematy w dziale Polityka
