Kiedy na studiach zamieszkałem w akademiku, z wyroku akademickiej administracji, z dwoma nieznajomymi chłopakami z Łomży na początku była trochę kicha. Oni byli z jednego miasta, z tej samej szkoły i w dodatku na tym samym kierunku studiów a ja tam byłem na doczepkę. Dostałem więc najgorszą półkę a rozmowy jakoś niespecjalnie chciały się kleić. Taka sytuacja trwała może ze dwa tygodnie. Po upływie powyższych jeśli zdarzyła się w naszym pokoju jakaś bibka, na której akurat mnie nie było a atmosfera nie była wystarczająco gorąca jeden z moich współlokatorów mówił "czekajcie, zaraz taki mały przyjdzie to dopiero będzie impreza":).
Tak więc można chyba powiedzieć, że w dziedzinie poczucia humoru jestem "ekspertem". I jako taki uważam, że szydera ze spraw związanych z katastrofą smoleńską (hehehe...zimny Lech...drzwi od stodoły...bomby...Marsjanie...hłe hłe hłe) z poczuciem humoru nie ma specjalnie wiele wspólnego. Za to ma wiele wspólnego z psychiatrycznym pojęciem zaśmiewania czyli maskowania niechęci do spotkania się z problemem głupkowatym śmiechem.
Rozmawiałem ostatnio z kimś kogo opinia jest dla mnie istotna. I ten ktoś zwrócił mi uwagę na to, że straciłem wiele ze swojego zwykłego dystansu. Od tej pory metaforycznie żuję jego opinię. Być może tak jest. Ba, na pewno tak jest. I na pewno muszę się nad tym poważnie zastanowić. Dziś jednak znacząco trudniej zachować dystans. Dystans w dużej mierze straciłem 10 kwietnia 2010 roku. I od tej pory każdego dnia w obliczu trwającej katastrofy część dystansu tracę. Bardzo chciałbym żeby było tak jak było. Ale nie jest. Być może kiedyś dystans odzyskam. Póki co proszę jednak, żeby z szyderą z katastrofy smoleńskiej zgłaszać się do lekarza, nie do mnie.
p.s. tak apropo to zapraszam na swieze porcje satyry na fb dostepne pod linkiem w obrazku po prawej:) nie trzeba byc zalogowanym:)
