Problem istniejący od zarania dziejów. I im bardziej zaawansowany rozwój, tym bardziej akcentowany jest podział na dobro i zło, jako przeciwstawne sobie wartości.
Pojęciami operują w zasadzie wszystkie typy cywilizacji. Jednak należy zauważyć, że w systemie Zaratusztry – pierwotny był monizm, który dopiero z czasem przekształcił się w dualizm.
Może zatem podział na dobro i zło jest sztuczny – czyli jest jakąś formą schizmy?
Pytanie jest zasadnicze, gdyż rozważając istnienie świata stworzonego wolą Boga (judaizm i pokrewne religie dominujące w naszej sferze kulturowej), należałoby przyjąć, że to Bóg stworzył dobro i zło.
Czy zatem Bóg może być dobrym i jednocześnie kreować zło?
Z kolei przyjęcie założenia, że Bóg kreował dobro, a Przeciwnik zło – jest dualizmem.
Coś nie pasuje w tych rozważaniach. Gdzieś jest błąd, który należy wskazać.
„Nasi”, czyli należący do naszej sfery kulturowej, myśliciele różnie definiowali zło. Najbardziej rozwinięte opisy mówią, że jest to brak dobra.
Ale w tej definicji zło nie występuje jako samodzielny byt. Chrystusowi przydaje się za przeciwnika Szatana, ale Chrystus nie jest dobrem, a jedynie je reprezentuje.
Żydowska Księga Hioba przedstawia Szatana jako prokuratora – oskarżyciela w służbie, jednak, Boga. Może sceptycznego wobec boskich zamiarów.
Czy zatem tworzenie przekonania, że istnieje dobro i zło nie jest mentalnym nadużyciem?
Na problem można spojrzeć z perspektywy Miłości – jako pragnienia współistnienia. Tak rozumiana miłość obejmuje wszystkie byty rzeczywistości i nie ma możliwości jej odrzucenia.
Miłość jest tu pozytywną akceptacją innych bytów takimi jakie są i to bez żadnych relacji zwrotnych. Zawsze jest kierowana „ku”. Jest transcendentna.
A jak my postrzegamy świat?
Możemy to robić poprzez atrybuty miłości – prawdę, dobro, piękno.
Prawda – to intencjonalność miłości. Jest to widoczne w metafizycznej definicji prawdy jako zamiaru Stwórcy (twórcy) w powoływanym do istnienia bycie. Czyli określa cel bytu.
Piękno – to kształt miłości, co wskazał Norwid. Opisuje kształt bytu.
Dobro – wskazuje drogę osiągnięcia celu bytu. Jest aktywnością we właściwym kierunku.
Razem te trzy cechy są podstawą postrzegania rzeczywistości. Poprzez nie „widzimy” świat dokonując oceny obserwacji względem miłości.
Czy jest tu miejsce na zło?
Nie bardzo jest jak je usytuować. Czy zło jest brakiem dobra? To już zupełnie nie pasuje.
Jak zatem rozumieć zło w sugerowanym ujęciu?
Chyba można to wyjaśnić jako pochodną od ograniczonego dobra.
Przykładem niech będzie „naród wybrany”.
W takiej sytuacji „dobro” dotyczy tylko aktywności związanej z celami tego narodu. Czyli – nie jest to brak dobra, a jego ograniczenie.
Postronny obserwator dziejów takiego narodu, będzie widział negatywne skutki takiego , ograniczonego dobra. I może oddziaływanie tego rodzaju uznać za niewłaściwe (złe) dla innych nacji.
Podobne przykłady mogą dotyczyć innych dziedzin. Trzeba jednak zaznaczyć, że zawsze są związane z pewnego rodzaju dynamiką sytuacyjną, gdyż wymagają rozróżnienia. Dobro i zło (nawet zakładając, że zło istnieje) nie mają statusu stałego, co jest przynależne jedynie bytom.
Czyli dobro jest atrybutem bytu, a pierwszym odniesieniem jest miłość.
Końcowy wniosek: nie ma dobra i zła jako przeciwstawnych sobie bytów. Jest jedynie błędny wybór drogi prowadzącej do realizacji celu istnienia bytu.
Czy jest to tekst akceptowalny intelektualnie? Czy udało mi się przedstawić problem wystarczająco jasno?
członek SKPB, instruktor PZN, sternik jachtowy. 3 dzieci - dorośli. "Zaliczyłem" samotnie wycieczkę przez Kazachstan, Kirgizję, Chiny (prowincje Sinkiang, Tybet _ Kailash Kora, Quinghai, Gansu). Ostatnio, czyli od kilkudziesięciu już lat, zajmuję się porównaniami systemów filozoficznych kształtujących cywilizacje. Bazą jest myśl Konecznego, ale znacznie odbiegam od tamtych zasad. Tej tematyce, ale z naciskiem na podstawy rzeczypospolitej tworzę portal www.poczetRP.pl
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Rozmaitości
