Kobiety kierują się w swym postępowaniu wiarą, a mężczyźni logiką.
Oczywiście - można stwierdzić, że kobiety także kierują się logiką, ale wydaje się to pozorem; one tylko akceptują stan istniejący, co wcale nie oznacza, że przyszłość wynikać ma z tego stanu. Przyszłość dla kobiety wynika z jej woli.
Z kolei u mężczyzn wszystko ma swoją kolejność następstw wynikającą z logiki ciągu zdarzeń. Odstępstwo jest odbierane często jako podważanie zasad istnienia świata.
Powstaje pytanie: która wersja rzeczywistości jest właściwa?
Nie jest bowiem prawdą, że "kobieca" logika jest bezsensowna, a męski punkt widzenia "jedynie słuszny". Przecież cuda się zdarzają (także wstydliwie pomija się istnienie "czarów" itp.). Jedynym problemem jest określenie "cudownego środka równowagi" pomiędzy oboma rodzajami stosunku do rzeczywistości. W jakich okolicznościach można założyć przewagę wiary nad rozumem, a kiedy odwrotnie.
"Proście, a będzie wam dane" - czy to nie największe "wyznanie wiary" z jakim się spotykamy? Tylko - czy umiemy prosić?
To, co faktycznie różni kobietę i mężczyznę, to nie stosunek do postawy wiary bądź logiki, ale stosunek do "sposobu proszenia".
Kobiety są bierne, oczekują spełnienia ich woli bez współdziałania, gdy mężczyźni będą aktywnie dążyli do realizacji zamierzeń, które są ich "wierzeniem" - marzeniem.
A jaka jest otaczająca nas rzeczywistość? Jak została ukształtowana, że jest to możliwe?
Jakoś o tym nie dyskutują ani fizycy, ani filozofowie, a teologom także z tym nie jest po drodze.
