Mój faworyt, którego prześladuję swoimi notkami od dłuższego czasu, Brytyjczyk Damien Hirst, pokazał światu po raz kolejny, że sztukę można robić w prosty i równocześnie bardzo efektowny sposób. To dowcip oczywiście, bowiem ten artysta odgrywa kolejny akord na nosach moralistów świata sztuki współczesnej, zyskując przy tym rozgłos. Można powiedzieć, że jest taką Lady Ga Gą świata sztuki, z doskonałym piaremi świetnym zespołem, który pracuje nad powstaniem każdego dzieła, a swój udział ogranicza do złożenia podpisu pod czymś tam. Każdy rok wygląda podobnie na wyspach, Hirst tworzy, dziennikarze niby się bulwersują, pisząc dziesiątki artykułów na jego temat, spirala się nakręca, a kasa płynie. Taki skuteczny sposób na dochodowy biznes. Dlaczego dziennikarze Królestwa Albionu, działają w tym temacie, moim zdaniem na niby. Chociażby dlatego, że oprócz szablonowego stwierdzenia „kolejny raz artysta przesuwa granice sztuki”,głównie płynie sama słodycz. Felietoniści z działów kulturalnych różnych ważnych i czasami konserwatywnych dzienników, muskają jedynie temat, zawsze cieplutko, jak w serduszku u wielkanocnego baranka, gdy za sklepową szybą cukierni w jasny kwietniowy dzień stoi. I myśli takie niewinne barankowe, rzewne, w różowej wstążeczce. Nic bardziej ostrego niż stwierdzenie „czy to ciągle jest sztuka”, albo „zastanówmy się kochani czytelnicy może to rzeczywiście jest be, ale tylko może”. Gorycz i rzeczowy gniew jest prawie niespotykany. Kochane słodkie dzieciątka – odwagi.
Poza westchnieniami informującymi czytelników, widzów i wszystkich innych, górują trzy informacje ostatnich tygodni. Po pierwsze brytyjska Royal Academy of Art, organizuje, już głośną, wystawę pod tytułem: „Współczesna rzeźba brytyjska”. Wśród prezentowanych eksponatów jest ‘to’ Damiena Hirsta, czyli prawie rzeźba:
'Let's Eat Outdoors Today’
Mówiąc rzeźba mamy na myśli figurę z brązu lub granitu, ale jak się okazuje istniejące i dawne modele odchodzą w niepamięć a kanony stają się nic nie znaczącym frazesem. Zatem rzeźba to taka dyscyplina sztuki współczesnej. Dzieło wspomnianego Brytyjczyka, to zwyczajna szklano metalowo plastikowa konstrukcja. Może nie zwyczajna? Kto wie. Zatem w tym ogromnym szklanym pudle, Hirst zorganizował dwa pomieszczenia. W jednym znajduje się metalowy grill oraz pełno larw niewiadomego gatunku. Drugie pomieszczenie nieco bardziej rozpala wyobraźnię. Jest w nim plastikowy komplet ogrodowy ze stołem i krzesłami. Na stole znajdują się resztki po posiłku, trochę kurczaka, butelka po winie, cała lub pusta, jak kto woli. Oprócz tego nad stołem wisi lampa owadobójcza i oczywiście pełno nieznanego gatunku robaków lub larw. Zatem mamy do czynienia tutaj z ‘esencją życia’ – takie przedstawianie ludzkiego „syfu powszedniego”. Przyszli do nas znajomi, wspólnie nażarliśmy się i napiliśmy do oporu, a że procenty tak nam uderzyły do głowy to nie zdążyliśmy tego bajzlu posprzątać, a teraz jest on (ten bajzel) zmartwieniem albo radością (znowu jak kto woli) owych robaków. To pragnie nam całym sercem przekazać artysta, o to chodzi we spółczesnej sztuce. A jeśli nie o to, to o co? Czekam na kreatywne propozycje i obszerne wyjaśnienia.
Druga informacja która dominuje ostatnio w kulturalnych działach mediów wyspiarskich i dotyczy nieodżałowanego Hirsta jest taka oto, że powstało kolejne arcydzieło czyli czaszka wysadzana kamieniami szlachetnymi. Zapewne wszyscy pamiętają podobną czaszkę sprzed kilku lat, zatytułowanąFor the Love of God,(moje tłumaczenie jest tu zbędne):
Która to została sprzedana za jedyne 50 milionów funtów.
Z nową ‘diamentową rzeźbą’ problem jest taki, iż jest to czaszka małego dziecka, która jako kontynuacja została nazwana For Heaven's Sake
Wspomniany ‘model’, należał do dziecka, które miało mniej niż dwa miesiące. Organizacje związane z ochroną życia poczętego, oczywiście oprotestowały, artystę, eksponat, wystawę i potencjalnych nabywców. Co w efekcie doprowadziło do tego, że producent ekskluzywnych torebek Luis Vuitton zaproponował artyście zaprojektowanie torebki z jego podpisem. Jeśli znalazłby się ktoś, kogo interesowałaby kwestia, jaki jest przekaz takiego dzieła? Odpowiadam, najlepiej wyłożył to chyba sam twórca słowami:
„Czego więcej mógłbym dokonać w hołdzie przeciwko śmierci? Kiedy popatrzymy na czaszkę, od razu przychodzi nam do głowy śmierć, jednak kiedy widzimy nasz kres tak pięknym od razu rodzi się nadzieja.
Diamenty symbolizują dostatek, sex, czystość, nieśmiertelność i śmierć. Są symbolem wszystkiego co wieczne mają również swoją ciemną stronę”
Trzecia kwestia również związana z Hirstem to święta. Brytole przywiązują ogromną wagę do przedświątecznych „christmas party”, podobnie jak Katolicy do pasterki. Hirst postanowił, że w tej kwestii również będzie ‘ekstra’, ‘cool’ i ‘bezgraniczny’. W londyńskiej dzielnicy Myfair, wynajął kościół a na zaproszeniu dla swoich gości na postaci Jezusa Chrystusa umieścił swoją twarz. Obowiązkowe różowe przebrania korespondowały znakomicie z miejscem imprezy. Ofiar śmiertelnych nie było, ale krzyże i posadzki zostały obrzygane równo jak donoszą gazety.
Zaiste ciekawe to czasy dla sztuki, a jako komentarz przytoczę słowa S. Brzozowskiego:
„Tylko powiedzcie, co was pędzi ku sztuce, twórczości, myśli – wy, promienni, szczęśliwi, weseli ludzie. I, jeżeli wszystko prócz sztuki nowoczesnej jest weselem, jeżeli jest ona jedyną groźną zjawą mącącą pogodę i spokój biesiadników, to jakim cudem, jakim niepodobnym do pojęcia zrządzeniem, urodziła się ona z powszechnego szczęścia, skąd zjawiła się – niewinny miejsca urodzenia sierota – w promiennym obywatelskim Olimpie.”
Jest pan wielkim artystą Damienie Hirst.
Dzisiaj rozpoczął się wielki rajd o ‘złotą patelnię’, czyli głosowanie na blog roku 2010, w kategorii kultura, zapraszam do smsowego oddawania głosów, które niestety jest płatne - 1.23 zł. Każdy głos jest tu na wagę złota, srebra i brązu! Wyślij SMS o treści E00111 na numer 7122
Inne tematy w dziale Kultura
