Próby zdobycia elektoratu lewicowego przez PiS stały się już poręczną pałką w ręku internetowych sympatyków Platformy. I w pierwszej chwili nawet podzieliłem ich święte oburzenie, później jednak przypomniałem sobie o czymś. Cimoszewicz, Dukaczewski, Jaruzelski i Urban Kaczyńskiego nie poprą. Swoje sympatie zdążyli już przecież ogłosić.
A skoro już mam tę świadomość, to zabiegi PiS uważam za zwyczajnie niepotrzebne, ale już nietrudniejsze do zniesienia, niż koalicję z Samoobroną czy LPR. SLD bowiem wciąż ma konotacje co najmniej obrzydliwe, jednak to, co było w nim najtrudniejsze do strawienia, dawno już (w chwili jej największego osłabienia) partię-matkę porzuciło, by znaleźć sobie nowych (ale czy na pewno nowych?) przyjaciół. Z lewicy opisanej tak pięknie przez Kukiza w "virusie SLD", została tylko wydmuszka i głosowanie przeciw odebraniu świadczeń ubekom cywilnym. WSI zaś świadczeń nie odebrano, za to powierza się mu władzę w wojsku. Bynajmniej nie rękami SLD.
To jednak tylko jedna strona medalu. Trudno udawać jednak, że wszystko jest ok, choć na arenę wchodzi kolejne pokolenie, które czasem potrafi nawet wzbudzić sympatię, jak choćby Bartosz Arłukowicz. To już historia bardzo odległa od ubeckich katowni, komendy na Jezuickiej i tamy we Włocławku. Niby to racja, niemniej jakoś tak się dzieje, że osoby o sympatiach lewicowych częściej decydowały się na karierę w SLD, niż na tworzenie lewicy bądź to antysystemowej (jak Lewicowa Alternatywa czy Obywatel), bądź, przynajmniej, nieumoczonej (jak Bugaj, czy wcześniej, odcinający się od PZPR, choć w niej działający, Fiszbach). A decydując się na SLD, godziły się na ten paskudny bagaż, który poprzednie wcielenia tej partii zbierały co najmniej od 1920 roku. I co prawda do tego bagażu o wiele większe prawa mają postacie wymienione na początku tekstu, to - pewien niesmak pozostaje.
Co więc z tym fantem zrobić? Paradoksalnie - najlepiej byłoby nie robić nic, lub - prawie nic. PiS bowiem jest w swoim programie na tyle prosocjalny, że i bez niepotrzebnego kłaniania się w lewą stronę, ma możliwość przejęcia stricte socjalnego elektoratu lewicy. Receptę na dość liczny elektorat z mniejszych miejscowości podała Jadwiga Staniszkis. Elektorat miejski, nawet ten starszy, płotki dawnego systemu bardziej chyba przejmują sie dziś sprawami społecznymi, niż interesami agentury. Ci, którzy w tej sieci coś znaczyli - maja już od 2005 roku nowego gwaranta interesów. Wśród zaś lewicy nie-SLDowskiej, Komorowski wyborców nie ma tak wielu, Kaczyński zaś (z bardzo różnych, na ogół zaskakujących dla przeciętnego wyborcy PiS powodów) więcej, niż by nam się zdawało. Podsumowując - na głosy lewicowców uczciwych, ideowych (abstrahuje tu od tego, jak i czy szkodliwe idee wyznających) - Jarosław Kaczyński może, w dużym stopniu, liczyć. Podejrzewam, że na głosy drobnych ORMO-wców, którzy głosowali kiedyś na Leppera i czują się oszukani przez wszystkich - również, choć to żaden powód do dumy. Głosów reszty nie zdobędzie, więc ryzyko jest zupełnie niepotrzebne. Życzenia dla Oleksego - również. Oleksy i tak zapewne nie będzie popierał Komorowskiego, skoro nie popierał Tuska 5 lat temu. Z Kwaśniewskim też się chyba nadal nie przyjaźni.
Budowanie zgody zostawmy wiec Platformie, zwłaszcza, że wojna o zgodę zdecydowanie się zaostrza. Autobusy ze zwolennikami PO podjeżdżają na wiece zwolenników Kaczyńskiego, by z troska wytłumaczyć zebranym tam ludziom, że mieć inne niż oni poglądy to wstyd, zaś oni są wstydem dla całej Polski. Dzielą się tez tym, co maja najlepszego - ulotkami Bronisława Komorowskiego. Zgodę buduje też - tradycyjnie - Janusz Palikot, zapowiadający, że dla tej sprawy Platforma gotowa jest zrobić wiele. "Największym wilkiem polskiej polityki jest Jarosław Kaczyński. (...)Bronisław Komorowski pójdzie na polowanie na wilki, zastrzelimy Jarosława Kaczyńskiego, wypatroszymy i skórę wystawimy na sprzedaż.". Może nakręcić więc drugą część filmiku z córką posła Grupińskiego?.
