Pamiętam, jak w czasach prawie że prehistorycznych, do rozpuku bawiła nas słyszana w czeskich rozgłośniach fraza ‘premierka taczerowa’.
Śmieszyły nas żeńskie końcówki dodane do niesłowiańskiego nazwiska i do rzeczownika, który w tamtym czasie występował jedynie w rodzaju męskim. W polskich rozgłośniach mówiło się wtedy „premier Margaret Thatcher”.
Ale, jak mówią Czesi, to se ne vrati. Dziś w Polskim Radio można usłyszeć niewiastę mówiącą, że ona nie jest gościem w studio, lecz gościną. „Gościu, siądź pod mym liściem, a odpoczni sobie”. Ciekawe, jak by sobie z tym fragmentem poradził Antoni Libera, gdyby chciał ową niewiastę zadowolić.
Ta niewiasta to polska posełka do Parlamentu Europejskiego. Mówię posełka, bo rozpowszechniona forma posłanka mogłaby komuś sugerować, że była minister jest na posyłki, albo że w Brukseli nic nie robi tylko się wyleguje na jakimś posłaniu. Fi donc!
Z kolei pani, która wygrała ostatnie wybory w moim mieście, mówi o sobie, że jest jego prezydentką. Kobieta poważna, funkcja też, więc ja pozostanę przy Pani Prezydent, dzięki czemu uniknę skojarzeń z dętką rowerową. Nakładanie na koło owej dętki a następnie opony do dziś wspominam jako koszmar towarzyszący mym młodzieńczym cyklistycznym zapałom.
Pozostając jednak przy Pani Prezydent ryzykuję zarzut, że jestem osobą zacofaną, ze skłonnościami do przemocy wobec kobiet. I tu muszę gwałtownie zaprotestować. Mogę się przyznać do przemocy, bo jakieś czterdzieści parę lat temu dałem klapsa w pupę mojej córce. Do zacofania też, jako że wbrew aktualnej modzie traktuję moje bycie mężczyzną jako obiektywny fakt, a nie przypadłość wynikającą z wychowania. I właśnie jako mężczyzna oświadczam, że nie jestem żadną osobą (wszak osoba to w języku polskim rodzaj żeński), tylko OSOBEM. W ten oto sposób mam nadzieję zasłużyć na miano konserwatysty postępowego.
