Notka bez tytułu

Jutro na wieś, trochę dalej od wielkomiejskich bruków i hałasów. Pod niebo czyste nocą, bez pomarańczowej poświaty miasta. Z kapliczką, w której żegnaliśmy zmarłego nieszczęśliwie brata mojego kolegi z lat dziecinnych.

Właściwie to chciałem w tych dniach napisać o wędrówkach po okolicach Krakowa. O trzech dniach w Bielsku Białym, tym „małym Wiedniu”. O kolejce na Klimczok, gdy wagoniki zastygły na samej górze, a Żona właśnie wtedy przypomniała sobie, że ma lęk wysokości. O wspomnieniach z Bałkan mojego przyjaciela. I jego Mamy. Przyjaciel jest z ojca Serbem, z matki Polakiem. O tym, jak w Zagrzebiu, w tramwaju, w tamten czas, uderzono w twarz kobietę, bo nie była swoja. O innej, która umarła w szpitalu, bo też nie była swoja. O tym, jak pewien miły pan przyszedł do pracy, do Mamy przyjaciela, dziwiąc się, jak może przyjaźnić się ze Serbką. Ale chciałem też napisać o księdzu Stojałowskim, który w Bielsku i Białym animował polski ruch narodowy i spółdzielczy. O tym, jak staliśmy w korku, bo ludzie wracali z Kalwarii Zebrzydowskiej do Wadowic. I że to takie piękne, i trudno się wkurzać, bo ktoś wyjdzie z samochodu z butelką wody i zapyta: Państwo też z odpustu? Ale nie napisałem, bo było, co było.

A jutro będę na wsi. Mama opowie o wiejskiej świetlicy, jaką stawiają, pod wieczór Ojciec i brat wrócą z pracy. Ojciec pół żarem, pół serio będzie zwyczajowo komuszył do spółki z sąsiadem, który ma ule tuż, tuż, że widać je z naszych okien. Będę chodził na długie spacery, na długie rozmowy, na kawę, może nawet przejdę się na baloty. Będę chodził pod GS, na nieczynny dworzec PKP, co go zamknięto jako leberalnie nierentownego. Będę z ziemi, którą kocham, czerpał siły do życia, myśli i buntu.

Będę liczył motyle i traktory na polach i spróbuję odzyskać choć na chwilę smak dzieciństwa, który zawsze czynił mnie trochę lepszym.

Ps. Ale poza tym będę miał sprzęt, więc nie do końca będzie sielankowo.