Uwaga! Arcypatrioci! Drobne cwaniaczki wielkiej polityki

Rafał Ziemkiewicz opublikował na swoim blogu mocny tekst, uderzający w tzw. „prawdziwych Polaków”, m.in. spod znaku LPR i „Giertycha-ojca/syna”. Skąd ten radykalizm u RAZ-a?

Blog-notka nosi tytuł „Behawior materii wędrownej (czyli trochę porachunków endeckich”. Wynotujmy co smaczniejsze fragmenty:

PAX-owcom po prostu dobrze się w schyłkowym „realnym socjalizmie” żyło. W kraju wiecznych niedoborów spółdzielnia Inco-Veritas przynosiła suty dochód, za te pieniądze działacze organizacji pobudowali sobie wille, i zwyczajnie bali się, że jak będą  podskakiwać, to eldorado się skończy. Do tego doszła bardzo daleko posunięta infiltracja stowarzyszenia przez SB (…). Antyżydowskie i antykuroniowe fobie oraz snute z namarszczonymi czołami pozory „wielkiej gry” były po prostu, mówiąc językiem psychologii, „wtórną racjonalizacją” − dorabianiem do oportunizmu ideologii dla oszukiwania samych siebie i szeregowych działaczy oraz pracowników, by wciąż wierzyli, że o coś więcej tu chodzi.

I dalej:

Polska nieszczególnie potrzebuje rozliczenia z PAX-em, nic wielkiego od tego nie zależy. Natomiast uważam, że potrzebuje takiego rozliczenia endecja. Bo w środowiskach odwołujących się do tradycji Dmowskiego wciąż kultywowany jest swoisty, jak to ładnie ujął pewien Wszechpolak, z którym rozmawiałem, „powiatowy makiawelizm” schyłkowego PAX-u oraz Macieja Giertycha.

(...)

Dobrym przykładem tej budzącej mój wstręt tendencji jest działalność syna i dziedzica przywołanego przed chwilą byłego członka Rady Konsultacyjnej przy Jaruzelskim, Romana. Jego LPR (ukrywający, zwróćmy uwagę, postulowaną endeckość za „rodzinną” nazwą) tworzony był, jak się wydaje, z podstawowym założeniem, że nic „narodowego” nie jest w stanie zyskać akceptacji Narodu, w związku z czym „narodowcy” zawsze muszą się gdzieś przykleić. Najpierw więc przykleił ich Giertych do Ojca Rydzyka i jego Radia Maryja, choć, jako żywo, insurekcyjno-mistyczny patriotyzm tam głoszony jest tradycji Dmowskiego bardzo daleki.

I jeszcze:

Kto chce dziś być endekiem, musi się z tą tradycją rozliczyć. Bo oprócz wspaniałych lekcji patriotyzmu i politycznego realizmu, oprócz mądrych ekonomistów i mężów stanu, dzielnych żołnierzy i innych godnych szacunku postaci i dokonań, zawiera ona elementy, z których musi być oczyszczona. Takim haniebnym nalotem na endeckiej tradycji jest bez wątpienia polityczny antysemityzm, którego kultywowanie w dzisiejszych jest nie tylko podłe, ale też, co gorsza, zwyczajnie głupie. Do podobnej kategorii uważam naznaczony klęską „powiatowy makiawelizm”, który ongiś  narodowców z PAX-u obrócił przeciwko Narodowi; bo Naród, powtórzę raz jeszcze, był wtedy z „Solidarnością”, a nie z Jaruzelskim, Kiszczakiem, Urbanem i inną bolszewicką mętownią.

*

Widać u Ziemkiewicz silną niechęć do postaci  Romana Giertycha i całej tradycji współczesnej neo-endecji, z którą jego zdaniem Dmowski ma tyle wspólnego, co baletnica z tucznym prosiakiem.  Ale w tekscie RAZ-a nie idzie jedynie o mecenasa Giertycha, ani jego ojca, ani byłych PAX-owców. Ziemkiewicz, chcąc nie chcąc, obnaża pustotę części prawicy, tej która najgłośniej woła arcypatriotyczne hasła i w zależności od sytuacji przesiada się z partii do partii (albo zaczyna od Młodzieży Wszechpolskiej,  a  kończy jako lobbysta korporacji), byle na tym zyskać. Gdyby taki tekst napisał ktoś inny niż jeden z liderów prawicowej opiniotwórczości w Polsce, pewnie łatwiej byłoby jego głos zakrzyczeć/przemilczeć. A tak może być z tym pewien kłopot. Ziemkiewiczowy brak złudzeń co do bogoojczyźnianego, często podlanego antysemickim sosem „patriotyzmu” (który w wielu sytuacjach okazuje się zwykłym koniunkturalizmem i podczepianiem się pod z aktualnych zwycięzców) jest wymowny.

Oczywiście, znamienne jest, że RAZ swój tekst publikuje akurat teraz, gdy Roman Giertych, niegdyś (taktyczny) sojusznik Jarosława Kaczyńskiego, umizguje się do Platformy Obywatelskiej.  Żadne to zresztą novum, że ludzie spod arcy-patriotycznej gwiazdy, pełni bogoojczyźnianych frazesów okazują się czasem drobnymi cwaniaczkami wielkiej polityki.  Nie zawsze zgłaszają akces do PO. Czasem swoje fascynacje przerzucają na inne ugrupowania. Potrafią być o tyle przykrzy i szkodliwi, że zrażają obecnie, np. do PiS sporo mniej "arcy-patriotycznych" wyborców. Chcieliby mieć Kaczyńskiego na własność. I Polskę na własność. Przynajmniej w sferze wyobrażeń. Zwykle jest to pretensjonalne i kończy się na kultywowaniu "najmojszej racji", czasami jednak, w sposobnej chwili, sprzyja niebezpiecznej radykalizacji nastrojów, którą przeciwnicy polityczni zawsze potrafią umiejętnie wyeksponować i wykorzystać.

A jaki morał? Gdy głośno wołają „ojczyzna” i mienią się najprawdziwszymi z Polaków, warto poczekać, co z tego wyniknie. Zwykle i tak pozna się ich po owocach.