Niemoc

 Dojmującym uczuciem, które ogarnia mnie ostatnio, jest uczucie niemocy. Patrząc na Polskę mam czasami wrażenie, że tutaj nic się nie dzieje, a to, że nasz kraj jeszcze jakoś funkcjonuje, należy zawdzięczać Opatrzności czy starym nawykom.

           Nadchodzą święta Bożego Narodzenia. Człowiek ma ochotę i czas zastanowić się nad sobą i okolicami. Cóż z tego wynika w moim przypadku? Przekonanie, że za rok będzie tak samo. Nic się nie zmieni i nie można na to wiele poradzić. Ogólnie, niemoc.

           Znowu przewijać się będzie przed naszymi oczami polityczny cyrk. Znowu jakiś mędrzec będzie nam dowodził, w kontekście senatora ubranego w sukienkę, że kokaina to nic strasznego, znowu ktoś zapyta o stan polskich dróg i ilość zbudowanych mostów.

Ponownie jakiś liberał nieśmiało zauważy, że przecież młodzież, oprócz staczania okazjonalnych bitw przeciwko krzyżom, właściwie w nic nie wierzy i do niczego nie dąży (oprócz komfortowego samozachowania). Ktoś inny mnie "opieprzy", że nie podobają mi się „miniówy” i obcisłe spodnie, a za ideał mam chyba Islamską Republikę Iranu.

           Nic nie poradzę, że stając przed takimi myślami, zaciskam pięści. Czy to wszystko, na co nas stać? Czy polska młodzież, tak chętna kiedyś by zmieniać świat, poddała się do szczętu drobnym zajęciom i przyjemnościom, dorobkiewiczostwu, wiecznemu zaganianiu za sprawami prywatnymi, które zagarnia czas  lektury i myślenia o dobru wspólnym?

           Cóż, obawiam się, że tak. Pozostaje mi tylko dalej czytać odgrzewane eseje o związku prawa naturalnego z prawem pozytywnym, które nikogo nie interesują oprócz mnie, i starać się nie gapić na obrzydliwe reklamy "Intimissimi", jakby specjalnie porozklejane w moim mieście, by mnie jeszcze dobić tym, jakże widocznym, symbolem ducha i stanu moich czasów.

Marek Przychodzeń