Kończy sie szczyt Patnerstwa Wschodniego,Choć może jeszcze za wcześnie na pełne podsumowanie, to jedna rzecz rzuca się w oczy. Nieobecność Białorusi na szczycie., Nie jestem fanką prezydenta Łukaszenki, ale zastanawiam się, jaka jest różnica między nim a satrapą z Azerbejdżanu? Nie chcę się doszukiwać tak niskich pobudek jak wielkość i bogactwo kraju i bogactwa naturalne. Czym zatem różni się jeden tyran od drugiego? Wciąż zadaję to pytanie politykom, ale dostaję tylko bardzo ugólnikowe i wymijające frazesy zamiast konkretnej odpowiedzi. Naiwnością było oczekiwanie, że na szczyt przyjedzie białoruski minister spraw zagranicznych - w kraju o takiej strukturze i specyfice jak Białoruś, lud - także politycy - wykonuje to, czego od nich oczekuje góra. Jakże mógłby więc Martynau przyjechać na konferencję, na którą nie zaproszono jego szefa.
Co do samego PW, to mam coraz bardziej ambiwalentne uczucia. Doceniam ambicję Polski i jej chęć do bycia adwokatem swoich dalszych i bliższych wschodnich sąsiadów. Powiedzmy sobie jednak szczerze, że bronienie ich nastręcza coraz więcej trudności, bo sami zainteresowani dają coraz mniej argumentów na swoją obronę. Wystarczy przypomnieć sobie, co kilka tygodni temu działo się w Parlamencie Europejskim, gdy odbyło się robocze spotkanie Euronestu. Zawaliła organizacja spotkania (gwoli ścisłości, nie była to wina Polaków), w efekcie zaproszeni goście obrazili sie na gospodarzy i nie przyjęli żadnej rezolucji, Nie potępili Białorusi, czego oczekiwał PE. Tu akurat zachowali się uczciwie, bo kto miałby rzucać biblijny kamień na Mińsk? Kijów? Baku? Mało tego wybuchła awantura między Azerbejdżanem a Armenią o Karabach, do której to kłótni włączyła się Gruzja. Jedynie Mołdawia naprawdę robi, co może.
Oczywiście fakt, że na wschodzie źle się dzieje nie jest argumentem przeciw PW. Bo to własnie PW może byc kimś/czymś w rodzaju mediatora. Ale zastanówmy się, czy nie ciągniemy niektórych krajów na siłę do Europy.
Inne tematy w dziale Polityka
