Jak zwykle, otwieram Salon z opóźnieniem. Dzisiaj większym niż zwykle... Szukałem swojego artykułu i nie znalazłem... Wreszcie znalazłem; dobrze, że miał wielu czytelników choć Salon szybko przesunął go w dół...
Pisałem szybko, rozemocjonowany... Teraz też jeszcze jestem wzburzony i wcale nie chodzi mi o miejsce na Salonie... Chciałem, żeby jak najwięcej młodszych salonowych gości przeczytało wspomnienia kogoś, kto Powstanie zna i pamięta – z własnych przeżyć i opowiadań bliskich... Salon też jest "młodszy", więc chyba mój żal jest bezrozumny?!
Niezależnie od tego, czy Powstanie było głupotą polityczną czy nie, o walce w Powstaniu zadecydowali ludzie-Warszawiacy... Żadni Poznaniacy, Krakowiacy i Górale, Gdańszczanie i mrowie innych, z wielkich miast i wsi, nie są w stanie i nigdy nie będą pojąć istoty Powstania i tego co ludność Warszawy czuła .
Kilka komentarzy do mojego poprzedniego artykułu o tym świadczy... Tym, którzy przeczytali go z uznaniem dziękuję.
Salonowi w swoim komentarzu podziękowałem też... Mam nadzieję że Salon zrozumiał sarkazm mojego podziękowania... Dlaczego tytuł artykułu był z podkreśleniem - "Kultura. Powstanie Warszawskie", a nie tylko "Powstanie Warszawskie"? Widzę sporą różnicę; inni chyba tego nie zauważyli.
I jeszcze jedno, jeden z komentatorów podkopał wiarygodność mojej opowieści. Chyba zauważył że styl mojego pisarstwa jest trochę inny... Albo nie zauważył... Albo w ogóle nie wierzy?
Niniejszym wyjaśniam, że „tworzę” też wiersze, fraszki, kalambury, limeryki; a przede wszystkim bajki, najchętniej groteskowe...
Bo całe życie jest groteską, jak powiadał w swoim arcy-burzliwym życiu Lejzorek Rojtszwaniec-Erenburg.
After all, Life is good.
