W naszych czasach wiele rzeczy, które kiedyś uważano za złe, zaczyna być traktowanych jako coś normalnego. Ludzie mówią: "To przecież nic takiego”, "Każdemu się może zdarzyć”, "Lepiej być szczęśliwym niż wiernym”, "Trzeba iść za głosem serca”. Jednym z takich zjawisk jest cudzołóstwo – czyli zdrada małżeńska, odejście od wierności, której człowiek zobowiązał się wobec współmałżonka i Boga.
Prawda jest jednak inna. Cudzołóstwo nie jest czymś normalnym. Nie jest jedynie "błędem”, "chwilą słabości” ani "sprawą prywatną”. Cudzołóstwo to grzech – poważny, raniący i niszczący. I żadna kultura, żadne tłumaczenia i żadne emocje nie mogą tego zmienić.
Jan Paweł II, papież, który całe swoje życie poświęcił obronie człowieka i jego godności, bardzo jasno mówił o tym, czym jest grzech i czym jest prawdziwa miłość. W encyklice Veritatis Splendor (Blask prawdy) pisał, że nie wszystko, co człowiek robi, jest dobre. Są takie czyny, które zawsze są złe – niezależnie od tego, jakie są intencje czy okoliczności. I jednym z nich jest cudzołóstwo.
Cudzołóstwo niszczy przymierze miłości, które dwoje ludzi zawarło w sakramencie małżeństwa. Kiedy mężczyzna i kobieta przysięgają sobie miłość, wierność i uczciwość małżeńską – obiecują sobie nie tylko uczucia, ale przede wszystkim wierność serca, ciała i duszy. Ta przysięga nie jest tylko słowem, to święty związek zawarty przed Bogiem. Zdrada tej przysięgi to nie tylko skrzywdzenie współmałżonka, to także sprzeciw wobec Boga, który jest źródłem miłości i prawdy.
W encyklice Familiaris Consortio Jan Paweł II przypomina, że rodzina jest miejscem, gdzie człowiek uczy się miłości – miłości wiernej, cierpliwej, przebaczającej. A cudzołóstwo niszczy to miejsce. Wprowadza kłamstwo, ból, rozłam. Dzieci cierpią, małżonek cierpi, a sam grzeszący człowiek zaczyna żyć w zakłamaniu, w rozdwojeniu, w oddaleniu od Boga.
Niektórzy mówią: "Ale ja nikogo nie krzywdzę”, "To tylko romans”, "Mam prawo do szczęścia”. Jednakże Jan Paweł II mówił jasno: człowiek odnajduje swoje szczęście nie wtedy, gdy szuka zaspokojenia swoich pragnień, ale wtedy, gdy staje się darem dla drugiego. Prawdziwa miłość to nie emocja – to wybór, to wierność, to codzienne oddawanie siebie drugiemu człowiekowi. Cudzołóstwo jest zaprzeczeniem tej miłości. Jest egoizmem, który krzywdzi innych i samego siebie.
I choć świat próbuje usprawiedliwiać zdradę – Kościół, oparty na Słowie Bożym, mówi jasno: cudzołóstwo to grzech śmiertelny, który oddziela człowieka od Boga. Jezus sam powiedział: "Każdy, kto pożądliwie patrzy na kobietę, już popełnił z nią cudzołóstwo w sercu” (Mt 5,28). A co dopiero, gdy ten grzech staje się czynem!
Bóg nie zostawia człowieka w grzechu. Bóg kocha i pragnie zbawienia każdego. Jezus nie przyszedł po to, by potępiać, ale by zbawić. Kiedy przyprowadzono do Niego kobietę cudzołożną, On jej nie potępił – ale też powiedział wyraźnie: "Idź i nie grzesz więcej” (J 8,11). To znaczy: nie można żyć dalej w grzechu, jeśli naprawdę spotkało się Boże miłosierdzie.
Dlatego Kościół nie zamyka drzwi przed tymi, którzy zdradzili, ale wzywa ich do nawrócenia, do wyznania grzechu i rozpoczęcia nowego życia. Sakrament pokuty jest miejscem, gdzie Bóg przebacza – ale tylko wtedy, gdy człowiek uzna swój grzech i pragnie się zmienić.
Cudzołóstwo nie jest czymś zwyczajnym. To nie jest "błąd serca”, ale świadome złamanie Bożego przykazania. Jest to życie w grzechu, które trzeba nazwać po imieniu. Nie ma szczęścia bez prawdy. Nie ma miłości bez wierności. I nie ma zbawienia bez nawrócenia.
Jan Paweł II zostawił nam jasne przesłanie: "Miłość nie jest łatwa. Miłość wymaga ofiary. Ale tylko prawdziwa miłość prowadzi do życia wiecznego.”
Niech każdy, kto żyje w grzechu cudzołóstwa, usłyszy w sercu słowa Jezusa: "Nie potępiam cię. Idź – ale nie grzesz więcej.”
Źródło
Veritatis Splendor Jan Paweł II
Familiaris Consortio Jan Paweł II
Zdjęcie Google
Inne tematy w dziale Rozmaitości
