Wstyd

W historii narodu nie ma nic bardziej bolesnego niż zapomnienie o krzywdach, które zadała mu przeszłość. Polska, kraj o burzliwej historii, nosi w sobie rany, które czasem wydają się nigdy nie zagoić. W obliczu współczesnych wydarzeń coraz częściej stajemy przed pytaniem: kto ma prawo pisać historię?

Jak zauważył Tadeusz Borowski: 

"Nie można być dobrym Polakiem, nie znając historii swojego narodu." 

Wydaje się, że niektórzy chcą nam wmówić, że to my, Polacy, jesteśmy odpowiedzialni za zbrodnie, które miały miejsce w czasach II wojny światowej. Przypisywanie winy narodowi, który sam był ofiarą, to nie tylko nieporozumienie, ale i głęboka niesprawiedliwość. Wprowadzenie zmian w nazwach miejsc czy wystaw, które mają na celu zatarcie pamięci o historycznych wydarzeniach, to akt nie tylko ignorancji, ale i braku szacunku dla tych, którzy cierpieli.

Współczesne działania, takie jak zmiana nazwy mostu Grunwaldzkiego, wydają się być próbą przedefiniowania naszej tożsamości. 

"Historia powinna być nauczycielką życia," mawiał Cyceron, a zamiast budować mosty, zaczynamy je burzyć. Czyż nie powinno być naszym celem zrozumienie historii, a nie jej fałszowanie? Każdy, kto jeszcze żyje i pamięta te czasy, czuje się ponownie krzywdzony, zmuszany do przywdziania munduru, którego nigdy nie chciał nosić.

Pamięć o przeszłości jest naszym obowiązkiem. To nie tylko obowiązek wobec tych, którzy odeszli, ale także wobec przyszłych pokoleń. Musimy uczyć się z historii, aby nie powtarzać jej najciemniejszych rozdziałów. 

"Kto nie zna historii, skazany jest na jej powtórzenie," stwierdził George Santayana. Zamiast zasłaniać się nowymi narracjami, powinniśmy stawić czoła prawdzie, niezależnie od tego, jak trudna i bolesna by była.

W tym kontekście nasuwa się bardzo trudne pytanie: Jak możemy zbudować wspólną narrację, która uwzględni cierpienia wszystkich stron konfliktu, nie zapominając o ofiarach, ale jednocześnie nie obarczając winą tych, którzy sami zostali skrzywdzeni? To pytanie nie ma łatwej odpowiedzi. Wymaga ono od nas odwagi, empatii i chęci do dialogu. Jak znaleźć równowagę pomiędzy pamięcią a pojednaniem?

Niech nasze głosy będą słyszalne w tej debacie. Niech historia Polski będzie pisana z szacunkiem dla prawdy, a nie w imię jakichkolwiek politycznych interesów. W przeciwnym razie ryzykujemy nie tylko utratę naszej tożsamości, ale także zapomnienie o tych, którzy walczyli o naszą wolność. Pamięć to nasza siła. 

"Pamięć jest skarbem, który nie można ukraść," powiedział Jean-Paul Sartre. Nie pozwólmy, aby została nam odebrana.

Źródła

Tadeusz Borowski Pożegnanie z Marią 

Marcus Tullius Cyceron De Oratore

George Santayana The Life of Reason

Jean-Paul Sartre L'Existentialisme est un Humanisme

https://youtu.be/EtpP6PlHTiM?si=9EIACPOAOMvEHxHj

https://youtube.com/shorts/TCYV3TNY5q8?si=nUymP2RBef8U8oZB

https://youtube.com/shorts/Njc_3SDZZGg?si=xoH_iGLJhws1bYXJ

https://youtube.com/shorts/64uPdrXnR2Y?si=cOeh9Hp3gi1x7PRW