W prawdziwym Matrixie, gdy się obudzisz, to nie otwiera się odpływ, aby spuścić żel, w którym przebywasz. Kable nie odskakują od ciała, a Morfeusz nie przybywa swoim szambolotem z odsieczą.
W prawdziwym Matrixie nie ma bezpiecznego Syjonu – miejsca, gdzie Matrix nie sięga.
W prawdziwym Matrixie wciąż leżysz w żelu, a kable w najlepsze zasysają w dalszym ciągu prąd.
Budzisz się, przeglądasz, czujesz żel, widzisz kokon i tysiące innych kokonów wokół siebie.
Nie przybywa Morfeusz, więc dociera do ciebie, że jesteś sam.
Wpadasz w panikę, zaczynasz tłuc pięściami chcąc obudzić sąsiadów i ... i nic. Nic się nie dzieje.
W prawdziwym Matrixie roboty mają fakt twojego przebudzenia głęboko w swoich metalowych dupach – krzątają się dalej przy swoich sprawach, nie zwracając uwagi na twoje wrzaski i walenie pięściami w plastykową kapsułę.
W prawdziwym Matrixie jesteś zdany na żel, kable i klaustrofobiczną kapsułę.
W prawdziwym Matrixie czas mija, zaś ‘opór’ zaczyna się od rozpoznania nikłych, ledwie słyszalnych dźwięków niepasujących do białego szumu wydawanego przez aparaturę Matriksa. Poza monotonnym buczeniem, regularnym stukotem i syczeniem można usłyszeć jakieś odległe, niezwykle stłumione stuki, których charakter wydaje się mieć inteligentne pochodzenie. Odpowiadamy na te stuki własnymi, 'stuki' odpowiadają i tak dowiadujemy się, że nie jesteśmy sami, że gdzieś ktoś jeszcze w podobnej sytuacji jest! Narasta ekscytacja i otucha. Może ktoś przyjdzie i pomoże wydostać się z pancernej kapsuły, bo pomimo wielokrotnych prób paznokcie nie na wiele się zdają wobec stali i plexi. Nadzieja jednak szybko pryska – co prawda daje się rozpoznać więcej stuków, ale żadne się nie przybliżają, żadne nie stają się żywsze, poza samym stukaniem nic z owych stuków nie wynika.
Takie jest prawdziwe przekleństwo Matrixa.
