Wyglądają jak wesoła, lubiąca zabawę grupka. Czarnowłosi mężczyźni uczesani są na „czeskiego piłkarza” i ubrani w barwne hawajskie koszule włożone w spodnie. Popijają piwo Tecate z puszek, a na trampolinie podskakuje całe stadko dzieciaków. Na ulicy mieli jednak zupełnie inną opinię. Ramon Arellano Felix stworzył cieszący się fatalną sławą zastęp morderców, zatrudniając członków gangów z San Diego o meksykańskich
korzeniach oraz znudzonych synów z bogatych rodzin Tijuany – grupę, która znana była jako narco juniors. Była to tragikomiczna mieszanka: biedne dzieciaki ze Stanów oraz bogata młodzież z Meksyku. Ich ofiarom nie było jednak do śmiechu. Brali na cel każdego, kto stawał na drodze ich szefom. Znani byli z tego, że nie poprzestawali na zabijaniu, ciała dodatkowo rozpuszczali w kwasie. Chodziło w tym nie tyle o zniszczenie 117 dowodów, ile o psychologiczne dręczenie rodzin zabitych. O Ramonie mówiono, że zdarzało mu się wrzucać ciała ofiar do ognia, na którym smażyli steki, i stojąc obok, raczyć się jedzeniem, piwem i kokainą. Kto wie, czy naprawdę tak było, ale takie okrucieństwo, nawet zmyślone, stanowiło potężną przestrogę. Ramon wprowadził również inną krwawą taktykę: Encobijado. To zwyczaj owijania ciała w prześcieradła i porzucania go w miejscu
publicznym, często z przestrogą wypisaną na kartce. Całe miasto stawało się przez to świadkiem morderstwa. ramon stworzył pierwszy legion pilnujący mafijnych porządków i stał się pionierem gangsterskiego terroru, co było kolejnym mrocznym etapem w rozwoju el narco. We współczesnym kapitalizmie potężne korporacje stają się jeszcze potężniejsze i wykorzystują swoje profity, by powiększać strefy wpływów i pochłaniać mniejsze firmy. Dokładnie w taki sam sposób rozrastały się przygraniczne kartele w Meksyku w latach dziewięćdziesiątych. Ich władza i pieniądze doprowadziły do tego, że mogły zająć miejsce karteli z Kolumbii. Wypierając Kolumbijczyków, meksykanie stawali się najpotężniejszymi gangsterami w całej ameryce Łacińskiej.
Inne tematy w dziale Rozmaitości
