• A list of some observation...
• A Polar Explorer
• Belfast Tune
• Dutch Mistress
• Elegy
• Folk Tune
• Galatea Encore
• I Sit By The Window
• I threw my arms about those shoulders
• Letter to an Archaeologist
• May 24, 1980
• Part Of Speech
• Seaward
• Seven Strophes
• Stone Villages
• To Urania
• Tornfallet
• Tsushima Screen
Kilka slow biografii. Rosyjski poeta i eseista, samouk. Przeżył blokadę Leningradu, należał do środowiska skupionego wokół Anny Achmatowej. W 1964 roku skazany za „pasożytnictwo”. W 1972 roku został zmuszony do emigracji i osiedlił się w Stanach Zjednoczonych.
W poezji przestrzegającej klasycznych zasad wersyfikacji i podziału na gatunki łączył niekiedy refleksję filozoficzną z satyrycznym ujęciem realiów społeczno-obyczajowych ZSRR. Tłumaczył poezję angielską i polską (m.in. Czesława Miłosza i Zbigniewa Herberta).
W wieku zaledwie 24 lat Brodski został postawiony przed sądem, ponieważ nie miał wystarczających zasług dla społeczeństwa. Został skazany na 5 lat ciężkich robót i spędził półtora roku na farmie w arktycznych regionach kraju, wiele mil od rodzinnego Leningradu. Tam czytał i pisał...
Siedzę przy oknie
Mówiłem, że los gra bez punktów,
a kto potrzebuje ryb, gdy ma się kawior?
Triumf stylu gotyckiego nadejdzie.
i włączą cię - bez potrzeby koki, czy trawy.
Siedzę przy oknie. Na zewnątrz osika.
Kiedy kochałem, kochałem głęboko. To nie było często.
Mówiłem, że las to tylko część drzewa.
Komu potrzebna jest cała dziewczyna, skoro masz jej kolano?
Chory na kurz wzniesiony przez nowoczesność,
rosyjskie oko spoczęłoby na estońskiej iglicy.
Siedzę przy oknie. Naczynia są już gotowe.
Byłem tu szczęśliwy. Ale już nie będę.
Napisałem: Żarówka ze strachem patrzy na kwiat,
a miłości, jako aktowi, brakuje czasownika; zer-
Euklides uważał, że znikający punkt stał się
to nie była matematyka - to była nicość Czasu.
Siedzę przy oknie. I kiedy siedzę
wraca moja młodość. Czasem się uśmiecham. Albo pluję.
Mówiłem, że liść może zniszczyć pąk;
że to, co żyzne, pada na ugór - niewypał;
że na płaskim polu, na niezacienionej równinie
natura na próżno rozsypuje nasiona drzew.
Siedzę przy oknie. Ręce blokują mi kolana.
Mój ciężki cień jest moim przysadzistym towarzystwem.
Moja pieśń była nie na czasie, mój głos był popękany,
ale przynajmniej żaden chór nie może jej odśpiewać.
Że taka rozmowa nie przynosi żadnej nagrody, oszałamia.
Nikt nie opiera nóg na moich podudziach.
Siedzę przy oknie w ciemności. Jak w ekspresie,
fale za falującą zasłoną rozbijają się.
Wierny poddany tych drugorzędnych lat,
dumnie przyznaję, że moje najlepsze pomysły
są drugorzędne, i niech przyszłość weźmie je
jako trofea mojej walki z uduszeniem.
Siedzę w ciemności. I trudno jest określić.
co jest gorsze; ciemność wewnątrz, czy ciemność na zewnątrz.
