Coraz więcej w nas strachu

Mój wiek daje mi przywilej wyzbycia się strachu o posadę, strachu który często jest obecny w środowiskach związanych instytucjonalnie z państwem.

Strach wielu dziennikarzy przed czystką w mediach publicznych przekształconych przez PiS w narodowe urealnił się wieloma przypadkami zwolnionych z pracy dziennikarzy. Był więc zasadny.

Strach prokuratorów przed skutkami powrotu instytucji prokuratora generalnego w tandemie z ministrem sprawiedliwości, odebrał im samodzielność i nawrót dyscypliny lojalności wobec szefa zamiast wobec prawa. Kazus Prokuratury Wojskowej uzasadnia ów strach.

Aktualny strach sędziów wywołany obecną akcją ministra sprawiedliwości dot. rekonstrukcji sądów w tym Krajowej Rady Sądownictwa połączony żywą pamięcią odmowy rządu wykonania wyroków TK. Wszystko to uzasadnia obawy.

Strach policjantów przed stanowczym przywoływaniem do porządku młodzieży narodowo-katolickiej np. w Białymstoku z uwagi na rozbieżność interpretacyjną takich czynów przez policjantów i ich zwierzchników. A zwierzchnicy ci - od szefów policji w Białymstoku po ministra spraw wewnętrznych - nie dają najmniejszej nadziei żeby się nie bać.

Śmiałość poczynań obozu rządzącego z radą ministrów na czele może świadczyć o ich wielkim poczucie pewności siebie uzasadnianym większością parlamentarną.

Postawa ta ma jednak wyraźne luki w tej lekceważącej ocenie  opozycji  parlamentarnej o sile 225 posłów wobec 235 posłów większości parlamentarnej, tj. 46,8% opozycji do 53,19% większości.

Arytmetyka powyższa pokazuje, że rządzący przeceniają swoją większościową siłę legitymacji do sprawowania władzy więc  nie powinni tak arogancko lekceważyć opozycji.

Ponieważ jednak nie wykazują się cechą umiarkowania w rządzeniu zasadnym jest  zabiegania opozycji o wsparcie obywatelskie poza parlamentem reprezentowane przez owe 63% obywateli Polski, uczestników ubiegłorocznych wyborów nie głosujących na PiS, który przecież otrzymał „tylko” 37% głosów. To „tylko” piszę w cudzysłowie dla zaakcentowania tego 37 % wyborczego poparcia, które daje PiS-owi większość, mocno jednak skłaniającą do pokory wobec demokratycznego werdyktu narodu polskiego nie zasługującego przecież w swojej większości na tak demonstracyjne lekceważenie.

PiS zawdzięcza zwycięstwo demokracji, tej samej demokracji, której pozostałe 63% głosujących ma świadomość uprawnionego PiS do rządzenia, ale też tego, że nie ma prawa do zmiany ustroju przy tak minimalnej większości parlamentarnej.

Powie ktoś, przecież opozycja mogła skuteczniej zabiegać o głosy wyborców i uzyskać lepszy wynik. To prawda. Ale można taż ripostować, że PiS także mógł wykazać większą skuteczność i uzyskać parlamentarną większość konstytucyjną uprawniającą do zmiany ustroju państwa. Jednak nie uzyskał więc ustroju zmieniać nie może.

Jeżeli pomimo tych faktów PiS uprze się zmieniać ustrój wbrew woli większości narodu (obecny ustrój jest ustanowiony przez konstytucję zatwierdzoną przez naród w referendum konstytucyjnym) musi się liczyć ze stanowczym oporem opozycji zarówno parlamentarnej jak i pozaparlamentarnej konstytucyjnie uprawnionych do sprzeciwu.

Próba władzy deprecjonowania takiego stanu rzeczy jest niebezpiecznym zaostrzaniem politycznych napięć w państwie mogących zainicjować trudne do przewidzenia zachowania społeczne.

W tej mało komfortowej dla władzy konstelacji sił społeczno-politycznych należy oczekiwać od rządzących bardziej koncyliacyjnego stosunku do opozycji i jej świadomego, społecznego zaplecza wolnych obywateli państwa prawnego.

Lepiej żeby obóz rządzący szybko to zrozumiał i dostosował swoje rządzenie do reguł ustrojowych konstytucji.

To znormalizuje i uspokoi stosunki polityczno-społeczne w Państwie.