Zmierzch pewnej epoki....

Dzisiaj znalazłem w garażu swój pierwszy „system nawigacyjny”. Jest to solidna papierowa  zielona teczka :) a w niej dziesiątki papierowych map: Katowice, Poznań, Kraków, Szczecin, Warszawa, Olsztyn, Rzeszów, Gdańsk, Skierniewice, Oleśnica, Radom.... System ten ma bazę danych w postaci serwera. Serwerem jest drewniana, chwiejna, nadjedzona przez korniki szafeczka, zwana przez nas „szafką podróżnika”. W czasach przed-GPS-owych, każdy z nas wrzucał tam kupione w terenie mapy. Czy to Dania, czy Warna, czy też Hamburg. To była taka nasza „baza danych”.

"Baza danych" stoi od dziesięciu lat nieodkurzana, nieużywana, zapomniana i niepotrzebna. Mianowicie dziesięć lat temu kupiłem pierwszego GPS-marki Garmin,  który pomimo swej pewnej nieudolności, czarno białego ekraniku i nikłej pamięci, jednym ruchem i raz na zawsze wyeliminował papierowe szeleszczące mapy regionów i plany miast.

A teraz? 
Teraz w telefonie mam tak jak każdy z nas wielkokanałowy odbiornik GPS z funkcją szybkiego pozycjonowania satelitów i trzy współpracujące z nim aplikacje nawigacyjne Auto Mapę, Google Maps i na specjalne okazje I Go My Way, z dokładną mapą Rumunii... Mam też jeszcze aplikację „CoPilot” ale jeszcze nie wiem po co? No cóż... Syndrom technologicznego przesytu....

Los papierowych map jest już definiywnie przesądzony, ale moje jeszcze nie pójdą do pieca na rozpałkę. Jeszcze nie w tym roku. Niech jeszcze chwilę poleżą jako urocza pamiątka pewnego czasu który bezpowrotnie minął.. A poza tym papierowa mapa ma w sobie pewną magię. Rozkładamy na stole mapę Karpat, Norwegii, czy też Roztocza, zaparzamy filiżankę aromatycznej kawy i podróżujemy. Podróżujemy „palcem po mapie” mrucząc sobie coś pod nosem i zakreślając ważne miejsca ołówkiem.

Pomimo całej swej doskonałości urządzenia elektroniczne nie mają w sobie tej prostej, i czasem niezbędnej do zdrowego życia magii...

Przynajmniej na razie nie mają :)