Ewa Kopacz jest protegowaną Donalda Tuska, ma zaufanie Bronisława Komorowskiego. Dlatego została premierem. Na konferencji prasowej pytana o Ukrainę „pływała” mówiąc o takim zachowaniu jak „rozsądna polska kobieta”. Za takie uniki spotkała ją powszechna medialna krytyka.
Marek Magierowski opublikował druzgocący artykuł: „Czekając na eksplozje” („Rz”, 22.09.14.). Zarówno długofalowa jak i prowadzona w minionym roku, a zwłaszcza w minionych miesiącach, rządowa polityka wschodnia, zasadniczo popierana przez opozycję i główne media, była złą polityką. Wspieraliśmy zbrojne ukraińskie działania w Donbasie, które powodowały zniszczenie i śmierć, które kopały przepaść między Ukraińcami z Zachodu i Wschodu. Ta krótkowzroczna i szkodliwa polityka już praktycznie przegrała. Bo Rosjanie udzielili wsparcia separatystom broniącym milionowych, ostrzeliwanych przez ukraińskie armaty i samoloty, miast- Doniecka i Ługańska. Czy takie wsparcie było tak trudno przewidzieć?
Dlaczego żadne decyzyjne i opiniotwórcze czynniki polskie nawet nie zasugerowały władzom w Kijowie, że oferta autonomii złożona mieszkańcom Wschodu, przed skierowaniem na nich czołgów, będzie skuteczniejsza niż obecnie, po tym jak te ukraińskie czołgi poniosły klęskę. Dlaczego zamiast czynić pokój podkręcaliśmy ukraińsko-ukraińską i ukraińsko- rosyjską bezsensowną wojnę?
Polscy politycy są współwinni tego, że po tym, co już zaszło najprawdopodobniej nie uda się utrzymać terytorialnej spoistości ukraińskiego państwa.
Ewa Kopacz, jako marszałek sejmu cały czas popierała tę fatalną politykę. Oficjalnie nie wypowiedziała żadnych słów krytyki. A powinna była to zrobić.
Nie znam obecnych poglądów pani premier na omawianą kwestię. Ale chcę wierzyć, że najwyższe stanowisko w państwie, jakie przyjęła, zmieniło jej punkt widzenia. Sugeruje to również zmiana na stanowisku ministra spraw zagranicznych. Radosław Sikorski był „twarzą” tej dyplomacji kanonierek.
Nie spodziewajmy się, że premier postawiona na stanowisku przez byłego premiera i obecnego prezydenta, którzy wyznaczali ten mylny kurs polskiej polityki wschodniej, że ta kobieta szarpnie kołem sterowym. Jej miękka i mętna wypowiedź, która tak wzburzyła klasę firmującą przegrane rozwiązania, stwarza nadzieję na zmiany. Wolę naiwną i nawet niekompetentną premier od fachowców i analityków, których bezkrytycznie samowzmacniające się sądy i działanie doprowadziły do stanu, z którego nie wiadomo jak wybrnąć. Stanu gorszego dla wszystkich.
