Wszystko już było - tak mawiał niejaki Ben Akiba. Przynajmniej tak twierdzą klasycy. Przyjąłem tę tezę do wiadomości, coś tam, co prawda, marudziłem sam przed sobą, że przecież wpływ warunków, stosunków i relacji, więc w zasadzie każda, pozornie powtarzająca się sytuacja, jest czymś nowym.
Mimo wszystko nie byłem w stanie powstrzymać okrzyku zaskoczenia, gdy dzisiejszego ranka zabrałem się do pracy, jaką ostatnio wykonuję w wolnym czasie dla zachowania przejrzystości myśli, czyli przeglądania przemówień posła Korfantego.
Tym razem było to przemówienie wygłoszone w Reichstagu na jego 140 posiedzeniu, w sobotę (przypadek?!!) 4. kwietnia 1908 roku (!!!).
A oto cytat ze stenogramu, żeby nie było, iż zmyślam:
“Reichstag
Posiedzenie nr 140.
Sobota, 4. kwietnia 1908
Korfanty, poseł:
Panowie Posłowie, mimo, że pan Sekretarz Stanu powołał się na dementi “Norddeutschen Allgemeinen Zeitung”, mimo, że pan Sekretarz Stanu odczytał nam tutaj dementi pana Kolegi Behrensa, mimo, że oświadczył potem, iż § 7 nie został wpisany do projektu za wiedzą wnioskodawców, to chciałbym stwierdzić, że dużo wcześniej Pan Kaclerz Rzeszy skierował do dwóch członków deputacji robotników słowa, że umieszczenie tych paragrafów w projekcie ustawy nie było zamiarem rządu.
(Słuchajcie, słuchajcie! – okrzyki wśród Polaków)
Wspomniany § 7 został umieszczony w projekcie na życzenie tak zwanych partii narodowych, a szczególnie partii narodowo-liberalnej.
(niepokój wśród narodowych liberałów)”
Czy Państwu czegoś to nie przypomina? Ja tylko podkreślam, że rzecz cała miała miejsce ponad sto lat temu.
Zaś co do treści wspomnianego paragrafu: początkowo projekt zakładał tajne wybory starszych gwarectw węglowych, zaś wspomniany paragraf mówił o pewnych, jawnych wyjątkach. A te wyjątki pozwalały na stosowanie wobec wyborców mniej lub bardziej oficjalnych nacisków, w celu wybierania kandydatów rządowych, a niekoniecznie górniczych.
Ale to już całkiem inna bajka.
