Najważniejsze konsekwencje długo oczekiwanego, czynu na jaki w końcu zdecydował się Zbigniew Ćwiąkalski.
- śledztwo ws. Olewnika może w końcu ruszyć z kopyta. Za kadencji Ćwiąkalskiego było wyraźnie torpedowane przez (sic!) prokuraturę. Śledczy popełniali błędy i dostawali za to od kierownictwa, do czego bez żenady przyznawał się prokurator krajowy Marek Staszak, nagrody i awanse.
- Nie wiadomo, jak potoczy się sprawa Zbigniewa Ziobry. Sejm uchylił jego immunitet, lecz były minister nadal nie usłyszał zarzutów, choć Ćwiąkalski zapewniał, że podstawy ku temu są solidne. Można założyć, że Ziobro zarzutów już nie usłyszy. Bo przecież jeśli żaden z prokuratorów nie odważył sie na wpisanie swojego nazwiska pod tak słabo uzasadnionymi zarzutami, mając pełne poparcie Prokuratora Generalnego w tej sprawie, to w sytuacji, gdy jego mocodawca zwinął manatki, nie zrobi tego tym bardziej.
- Plany oddzielenia prokuratury od ministerstwa, czyli tak zwanego odpolitycznienia pionu śledczego mogą zostać zarzucone. Co najciekawsze, minister Ćwiąkalski zapewniał, że jeśli nie wcieli owej reformy w życie przed końcem 2008 r. - poda się do dymisji. W końcu dotrzymał danego słowa.
- studenci prawa mogą odetchnąć z ulgą. Plany dalszego ograniczenia dostępu do korporacji prawniczych mogą teraz spełznąć na niczym. Trudno sobie wyobrazić, że Platforma, która swój sukces wyborczy osiągnęła dzięki masowemu poparciu ludzi młodych, przejmowała sztandarowy pomysł Ćwiąkalskiego (wprowadzenie limitów przyjęć, wprowadzenie kilkustopniowych egzaminów, objęcie zasięgiem korporacji zawód doradców prawnych), który był de facto rzecznikiem korporacji.
