Wiara na rozdrożu: Czy Bóg daje chorobę, czy chce uzdrowić?

Może to nie niebo się zmienia, a jedynie nasze spojrzenie na nie – i właśnie to spojrzenie kształtuje naszą ziemię.

 Świat wiary chrześcijańskiej, choć oparty na wspólnym fundamencie Pisma Świętego, nie jest monolitem. Interpretacje kluczowych prawd mogą różnić się diametralnie, prowadząc do wykształcenia się postaw i przekonań, które wpływają na każdy aspekt życia wierzącego – od reakcji na chorobę, przez podejście do pomyślności materialnej, po rozumienie działania Ducha Świętego. Gdy przyjrzymy się bliżej różnym nauczaniom, wyraźnie zarysowują się dwie odmienne wizje, kształtujące postrzeganie rzeczywistości przez miliony ludzi.

Dwie wizje Boga: Między cierpieniem a cudem

 Pierwszą z nich, nazwijmy ją dla jasności "Wizją cierpienia i pokory", często charakteryzuje przekonanie że wiele duchowych darów, takich jak uzdrawianie czy prorokowanie, przeminęło wraz z epoką apostolską. Z tej perspektywy, trudności, choroby czy straty są często postrzegane jako integralna część Bożego planu a nawet jako swoisty "dar", mający na celu nauczenie pokory, wzmocnienie charakteru czy upodobnienie do cierpiącego Chrystusa. Wierni wyznający tę wizję często podkreślają nieprzewidywalność Bożego działania ("Nigdy nie wiadomo, co Bóg zamierza uczynić") i przestrzegają przed zbytnim przywiązaniem do dóbr ziemskich i pomyślności, widząc w nich potencjalne źródło oddalenia od Boga. Droga wiary w tym ujęciu nierzadko wiedzie przez cierpienie, traktowane jako ścieżka do duchowego wzrostu i głębszej relacji z Bogiem.

 Z drugiej strony, coraz silniej obecna jest "Wizja mocy i obfitości", akcentująca stałą i niezmienną obecność wszystkich darów Ducha Świętego w Kościele dzisiaj. W tej perspektywie, uzdrowienie nie jest archaicznym cudem, lecz wciąż aktualną wolą Boga dla każdego wierzącego. Kluczowa różnica pojawia się w interpretacji źródła cierpienia i trudności. Zwolennicy tej wizji często odróżniają Boże dawanie (dobrych rzeczy) od destrukcyjnego działania "wroga", którego celem jest kradzież, zabijanie i niszczenie. Boże pragnienie dla człowieka jest postrzegane jako pragnienie obfitości – nie tylko duchowej, ale obejmującej ducha, duszę i ciało. Akcent kładziony jest na Bożą moc, działającą "ponad to, o co prosimy lub myślimy", dostępną przez wiarę i przyjęcie Słowa Bożego, które ma moc zbudować i dać "dziedzictwo". Wybór drogi sprawiedliwości, pokoju i radości a także oczekiwanie wzrostu oraz bycia błogosławieństwem dla innych, stanowią fundamentalne elementy tej perspektywy.

 Te dwie wizje wiary nie są jedynie akademickimi dysputami teologicznymi. Kształtują one codzienne życie wiernych, ich modlitwy, oczekiwania i reakcje na życiowe wyzwania. Gdy stajemy w obliczu choroby, pierwsza wizja może prowadzić do pokornego przyjęcia jej jako Bożego krzyża; druga – do aktywnej walki w wierze o Boże uzdrowienie. Gdy doświadczamy sukcesu czy pomyślności, pierwsza wizja może rodzić ostrożność i strach przed oddaleniem od Boga; druga – wdzięczność i postrzeganie ich jako Bożego błogosławieństwa i narzędzia do czynienia dobra.

 Ta fundamentalna różnica w spojrzeniu – czy Bóg jest źródłem trudności, mających nas kształtować, czy też źródłem mocy i błogosławieństwa, które ma nas wzmocnić w walce z przeciwnościami – zdaje się kluczowa. Jak wskazują niektórzy teologowie i nauczyciele, przyjęcie aktywnej postawy, opartej na wierze w Bożą gotowość do działania "ponad to, o co prosimy", radykalnie zmienia doświadczenie chrześcijańskiego życia. Prowadzi do oczekiwania wzrostu i bycia błogosławieństwem dla innych, zamiast biernego poddawania się przeciwnościom losu. Różnica tkwi w tym, czy w naszym rozumieniu Bóg przede wszystkim odbiera, aby nas czegoś nauczyć, czy też daje, aby nas wyposażyć i wzmocnić do życia w pełni i zwycięstwie.

Te dwie perspektywy nie tylko współistnieją, ale często ścierają się w ramach tej samej wspólnoty wiary. Wybór, którą z nich przyjmiemy jako filtr do interpretacji naszego życia ma ogromne konsekwencje. Czy widzimy Boga głównie przez pryzmat suwerenności, która zarządza wszystkim, włącznie z naszymi trudnościami, czy przez pryzmat Jego natury jako dobrego Ojca, który pragnie dla swoich dzieci tego, co najlepsze, a przeciwnikowi przeciwstawia swoją moc? Sposób,w jaki odpowiemy na to pytanie, definiuje nie tylko naszą teologię, ale przede wszystkim naszą codzienną rzeczywistość wiary.

_{Oprac. redaktor Gniadek}