Rewizja fundamentów? Debata o roli Ellen White w Adwentyzmie

Fundamenty wiary, jak każde inne, wymagają czasem ponownego spojrzenia. Czy są równie solidne, jak nam się wydaje?

 W świecie, gdzie waga słów jest nieustannie poddawana próbie, debata na temat spójności deklarowanych zasad z codzienną praktyką nabiera szczególnego znaczenia. Ostatnio w centrum uwagi znalazł się Kościół Adwentystów Dnia Siódmego, a konkretnie kluczowy element ich teologii – zasada sola scriptura, czyli prymatu Pisma Świętego jako jedynego źródła wiary i praktyki. Dyskusja, zainicjowana przez jednego z obserwatorów i badaczy, poddaje w wątpliwość, czy deklarowana wierność Biblii jako najwyższemu autorytetowi faktycznie znajduje odzwierciedlenie w życiu wspólnoty, zwłaszcza w kontekście roli i wpływu pism Ellen G. White.

Sola Scriptura pod lupą: Czy Adwentyści żyją zgodnie z biblijną zasadą?

 Ellen White (1827-1915) jest postacią fundamentalną dla Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego, uznawaną przez wyznawców za prorokinię, posiadającą „dar proroctwa”. Jej obszerne pisma miały na celu, według oficjalnej nauki kościoła, prowadzić do Biblii i objaśniać jej znaczenie. I tu pojawia się sedno poruszanej kwestii. Mówca, analizując fundamentalne wierzenia Kościoła – w tym pierwsze, mówiące o supremacji Pisma Świętego, oraz osiemnaste, traktujące o darze proroctwa i roli Ellen White – wskazuje na dostrzegalne napięcie.

 Według jego argumentacji, choć wielu adwentystów szczerze wierzy w sola scriptura, praktyka duszpasterska i indywidualna często zdaje się stawiać pisma Ellen White na równi z Biblią, a czasem nawet – w subtelny sposób – wyżej. Jako dowód przedstawiane są cytaty z jej dzieł, które można podzielić na dwie kategorie: te, które zdają się potwierdzać wyższość Pisma Świętego, oraz te, które mogą być interpretowane jako przypisujące jej własnym pismom podobny lub równorzędny autorytet. Ten dualizm, zdaniem krytyka, stawia pod znakiem zapytania faktyczne stosowanie zasady sola scriptura w życiu adwentystycznym.

 Dyskusja ta, choć krytyczna wobec postawy Kościoła, nie ma na celu negowania wiary czy szczerości poszczególnych wyznawców. Jej celem jest raczej zachęta do szczerego samoprzeglądu i testowania własnych przekonań w świetle samego Pisma Świętego, bez narzucanej z góry interpretacyjnej "soczewki". Mówca, przyznając się do wcześniejszych pomyłek w analizie historycznej (co świadczy o dążeniu do rzetelności), zaprasza do dialogu i refleksji, pytając wprost: czy w praktyce adwentystów autorytet Biblii pozostaje absolutny, czy też jest równoważony, a może nawet przyćmiewany przez pisma prorokini?

 Ta pozornie wewnętrzna debata teologiczna ma szersze implikacje. Dotyka fundamentalnego pytania o to, jak wspólnoty religijne radzą sobie z dziedzictwem swoich założycieli i jak definiują ostateczny autorytet w kwestiach wiary. Czy historyczne pisma, nawet uznane za natchnione, mogą stać się de facto nowym kanonem, zmieniającym percepcję pierwotnego źródła?

Debata ta, choć osadzona w specyfice Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego, dotyka uniwersalnych pytań o naturę autorytetu w wierze i sposoby interpretacji świętych tekstów. Zachęca do refleksji nad tym, jak wspólnoty religijne równoważą swoje historyczne dziedzictwo z deklarowanymi zasadami. Stawia ważne pytanie o to, na czym *naprawdę* budujemy naszą wiarę i czy jesteśmy gotowi poddać tę podstawę szczerej, nawet niewygodnej, analizie w świetle źródła, które deklarujemy za najwyższe.

_{Oprac. redaktor Gniadek}