Prawdziwy dramat przeżywają mieszkańcy miejscowości ot choćby województwa śląskiego leżących przy granicy województwa małopolskiego.
Dotknął ich pech polegający na tym, że o mały włos załapali się (czyli się nie załapali) na włosów obcięcie od 26 kwietnia, kiedy wejdzie w życie poluzowanie obostrzeń.
Mogą co prawda skorzystać z salonu fryzjerskiego 500 m dalej, ale będą traktowani jako klienci gorszego sortu, gdyż pochodzą z województwa dotkniętego większą zarazą, a więc wylądują na koniec długiej kolejki.
Województwa wschodnie natomiast z radością reaktywowaly starosłowiański zwyczaj postrzyżyn. Nie ograniczają go li tylko do obcinania włosów 7-latkom, ale strzygą wszystkich i bez przerwy - nie mogąc się tymi rytuałami nacieszyć. Moda "na Kojaka" rozkwita w pełni, a z obciętych włosów robi się uroczyste i ogromne sobótki.
Chodzą tymczasem słuchy, że w województwach, w których obostrzenia nadal istnieją, ludzie wracają do słuchania muzyki metalowej, tańczą na co dzień pogo i organizują zdalne konkursy na najbardziej bujną brodę.
Dlugowłosi neohipisi obserwowani w miastach nie stanowią tym razem kontrkultury kontestacyjnej, lecz nudny mainstream. Nie zażywają bowiem wolnej miłości i rajskich psychodelików, lecz snują się apatycznie po ciemnych uliczkach i kluczą samotnie w swych domostwach. Ostrzyżeni za to postrzegani są jako prawdziwa awangarda, czyli z podziwem i zazdrością.
Oczywiście działa prężnie podziemie fryzjerskie, rozwija się partyzantka cyrulikowa i tajne zastępy golibrodów. Nie ma problemów z dostępem do broni w postaci brzytw i nożyczek, ale mimo to klientów wciąż jak na lekarstwo.
Jakże bowiem przedrzeć się do cyrulika poprzez korytarze powietrzne nasycone brytyjską, południowoafrykańską i brazylijską mutacją wirusa, skoro nawet maseczki nie są skuteczne?
I tak oto większość mieszkańców województw z niepoluzowymi restrykcjami słucha się władz, ponieważ wierzy, siedząc cicho, że włos im z głowy nie spadnie. To prawda - nie spadnie, chyba że zacznie z powodu tych niedogodności łysieć.
