Kilka tygodni temu na łamach „Europy” (nr 242) Cezary Michalski zadał pytanie:Czy Polska musi być prawicowa? Na pytania odpowiadał Kwartet Polityczny Dziennika a dyskusja była na tyle ciekawa, że i ja pozwoliłem sobie na kilka zdań komentarza.
I tak Polska nie tyle musi być prawicowa co zwyczajnie jest prawicowa. Zauważył to w swojej wypowiedzi Robert Krasowski. Lewica w Polsce zawsze była bardziej lub mniej „udawana i z przymrużeniem oka”. Ostatnim przykładem jest SLD. Działaczy tej patii na Dolnym Śląsku zapytano m.in. o poglądy na temat kary śmierci, homoseksualizmu, legalizacji narkotyków czy ingerencji państwa w gospodarkę. Ku konsternacji liderów ugrupowania okazało się że w partii odwołującej się do lewicowych postulatów istotną siłę stanowią zwolennicy prawicowych wartości. Gremia decyzyjne w SLD mogą zareagować w dwojaki sposób. Mogą „stanąć w prawdzie” i zejść do centrum, gdzie jest ich miejsce, co proponuje Olejniczak albo też dalej tkwić w politycznej hipokryzji.
Jednym z bohaterów dyskusji „Dziennika” był Sławomir Sierakowski lider środowiska „Krytyki Politycznej”. Salony dziennikarskie w nim upatrują przywódcę nowej lewicy w zachodnim stylu. Z pewnością REDakcja posiada potencjał, aby stać się intelektualnym zapleczem dla silnej lewicowej formacji. Tylko, że przez najbliższą dekadę, żadna silna lewica w Polsce nie powstanie.
Przestrzeń partyjna od kilku lat z powodzeniem zawłaszczona została przez Prawo i Sprawiedliwość oraz Platformę Obywatelską. Trudno oczekiwać, że w bliższej perspektywie może się tu cokolwiek zmienić. Dodatkowym problemem dla lewicy jest koncepcja „solidarnego państwa” lansowana przez PiS bo Kaczyńscy dla potencjalnego elektoratu socjalnego długo jeszcze będą bardziej wiarygodni od Sierakowskiego. Tak sam jak przestrzeń liberalnej „obyczajówki” z powodzeniem i jednoosobowo zapełnia Palikot.
Lata dziewięćdziesiąte zapamiętane zostały jako walka wszystkich ze wszystkimi na całej prawicy. Partie rodziły się następnie pączkowały i lądowały na marginesie niezdolne do dalszej walki lub też zainteresowane tylko i wyłącznie samą walką. Dziś podobny proces przechodzi lewica. SLD balansujące na granicy progu wyborczego, podgryzane z boku przez SDPL, Partię Demokratyczną, Partię Kobiet, Zielonych, Millera, Piskorskiego i parę innych jeszcze grup i środowisk chcących znaleźć się na pierwszym miejscu. Obecna dekompozycja lewicy przybiera może inne formy niż wcześniejsza prawicowa, niemniej „walka wszystkich ze wszystkimi”, zawsze kończy się polityczną klęską.
W dyskusji na łamach „Europy” Cezary Michalski stawia życzeniową moim zdaniem tezę jakoby: „większość młodych jest albo zdezorientowana, albo zaczyna szukać bardziej na lewo”. Obserwując moich rówieśników dochodzę do zupełnie przeciwnych wniosków. Jasne, że część młodzieży szuka swojej lewicowej tożsamości. Czy jednak jest to większość? Myślę, że szczerze wątpię, bo i w jaki sposób można to policzyć? Młodzi Polacy mogą świadomie dokonywać ideowych wyborów i czego nie dostrzegać Michalski często wybierają właśnie prawicę. To prawica wygrywa w Polsce wybory, prawicowe portale i fora dyskusyjne tętnią życiem. Obok Marszu Tolerancji odbywa się Marsz dla Życia i Rodziny. Kluby „Gazety Polskiej” o czym nie przeczytamy w „Wyborczej”, śmiało mogą konkurować z tymi w „Krytyce Politycznej”. Wśród najpopularniejszych blogerów od lat dominują prawicowcy, no może z wyjątkiem Joanny Senyszyn.
Prawica w Polsce ma się dobrze i przez najbliższą dekadę nic się tu nie zmieni. Co będzie później? Scenariusz Hiszpanii lub Irlandii jest prawdopodobny, ale dziś jednak nic tego zapowiada.
Grzegorz Lepianka
