Rozglądam się po salonie

Rozglądam się powoli po tym salonie… i mam już trochę obserwacji dotyczących, powiedzmy,  wystroju, gospodarzy oraz gości.

 

Trafiłam tu z polecenia jednego z przyjaciół. Powiedział coś w rodzaju: - Helka, masz teraz więcej czasu, to zamiast pogrążać się z smętnych rozmyślaniach, pogadaj na salonie. Odpowiedziałam mu oczywiście, żeby spadał, zajrzałam jednak…

 

Salon nie jest taki zły, jak myślałam. Spodziewałam się więcej zacofania i stęchlizny. Jest tego oczywiście trochę, ale sporo jest też otwartości, odwagi i…. prawdziwego życia. Sporo się tu można o Polsce i Polakach dowiedzieć.

 

Najbardziej widoczne są oczywiście skrajności – „lewacka antifa” i „sekta smoleńska” (umownie). Z nimi trudno jest dyskutować. Przychodzą tu ze swoją jedną jedyną prawdą i koniecznie chcą za nią zginąć. Dziwne, nie ogarniają ich czasem wątpliwości, że skoro tyle prawd głoszą ludzie, to może ta ich nie jest taka do końca jedna jedyna? Że może ona tylko zasłania im widok, a rzeczywistość jest dużo bogatsza?

 

Sporo jest jednak pomiędzy tym ekstremalnym lewactwem a sektą smoleńską miejsca. Dla … takich jak ja?

 

To się jeszcze okaże.