Czasem, aż groza bierze, gdy słucha się bajek wypowiadanych przez, zdawałoby się, poważnych ludzi. Takich chociażby jak profesor Wiesław Binienda,dziekan Wydziału Inżynierii Cywilnej na Uniwersytecie Akron w Ohio, autor badań skrzydła tupolewa 154M o numerze bocznym 101.
Analiza przeprowadzona przez prof. Biniendę, traktowana jak model typowo teoretyczny, nie bazujący (co zresztą sam autor przyznał podczas wizualizacji wideo) na materiale z miejsca tragedii smoleńskiej, jest w porządku, ale to co profesor opowiada w
wywiadzie dla „Nowego Dziennika”z 30 września
o dziejach najnowszych zakrawa na historyczny analfabetyzm.
Profesor Binienda stwierdza oto:
„Skoro zajęło nam pięćdziesiąt lat, żeby dowiedzieć się, kto był odpowiedzialny za mord katyński, to z pewnością kiedyś dowiemy się, kto był odpowiedzialny za katastrofę smoleńską. Ja ze swojej strony będę się starał naświetlić prawdę tak, jak to obiektywnie pokazują najnowsze modele matematyczne, uwzględniające prawa fizyki i uznane standardy światowe.
„Skoro zajęło nam pięćdziesiąt lat, żeby dowiedzieć się, kto był odpowiedzialny za mord katyński…” Gdy to przeczytałem, zamurowało mnie. Rozumiem, gdyby powiedział to człowiek – nikogo nie obrażając – bez wykształcenia podstawowego, no to może byłoby to od biedy zrozumiałe. Ale te nonsensy wypuszcza ze swoich ust dziekanWydziału Inżynierii Cywilnej na Uniwersytecie Akron w Ohio, który z Polski wyjechał bodajże w latach 80.
Nie wiem w jakiej Polsce wówczas żył, w jakim środowisku się obracał, czy ktoś w ogóle uczył go prawdziwej historii Polski. Raczej nie, inaczej wiedziałby to, co każde dziecko wiedziało już w zamierzchłym peerelu: że w Katyniu mordowali Sowieci, a nie Niemcy. Pal licho już wiedzę o badaniach, powołanej przez Niemców Międzynarodowej Komisji Lekarskiej (wcześniej inicjatywę rządu Sikorskiego powołania komisji Międzynarodowego Czerwonego Krzyża zablokował Stalin) złożonej z 12 ekspertów z krajów zależnych od III Rzeszy i 1 eksperta ze Szwajcarii, która przebywała w Katyniu od 28 do 30 kwietnia 1943 r.
Ale do diabła, po wojnie chociażby w drugim obiegu przekazywana była prawda o Katyniu
Co więcej, z tego jednego, krótkiego zdania wynika coś znacznie bardziej dla prof. Biniendy kompromitującego. Otóż to, że nie zna najnowszej historii politycznej kraju w którym mieszka i nie wie, że Amerykanie już w 1952 r. jednoznacznie wykazali sowiecką winę za katyńskie ludobójstwo. I było to – myślę o dochodzeniu prowadzonym przez Komisję Śledczą Kongresu USA, tzw. komisję Maddena – działanie bez precedensu.
Komisja ogłosiła swój raport końcowy22 grudnia 1952 r.
[Report No. 2505 82nd Congress Concerning the Katyn Forest Massacre, US Government Printing Office, Washington 1952]. Oceniając we wstępie ludobójstwo sowieckie jako „jedną z najbardziej barbarzyńskich zbrodni międzynarodowych w historii świata”, komisja zobowiązywała Kongres Stanów Zjednoczonych do uchwalenia rezolucji polecającej prezydentowi USA złożenie formalnego wniosku do ONZ o powołanie międzynarodowego trybunału dla osądzenia zbrodni katyńskiej.
Raport poprzedziły ponad dziewięciomiesięczne prace komisji. Były to przesłuchania łącznie 81 świadków głównych, wzywanych często parokrotnie, i 200 świadków dodatkowych. Przesłuchania odbywały się w Waszyngtonie (październik 1951, luty 1952 i czerwiec 1952), Chicago (marzec 1952), Londynie (kwiecień 1952), we Frankfurcie (kwiecień 1952), w Berlinie (kwiecień 1952) i Neapolu (kwiecień 1952). Ponadto zebrano około stu pisemnych oświadczeń i relacji od świadków oraz zbadano sto osiemdziesiąt trzy dowody rzeczowe, uzyskując przy tym wgląd do dokumentacji Departamentów: Stanu (spraw zagranicznych) i Wojny (obecnie Obrony) oraz dokumentów procesu norymberskiego.
Paradoksem jest, że jeszcze dzisiaj nie pamięta się o tym, że mord katyński był przedmiotem badania prokuratorów trybunału międzynarodowego jako jeden z punktów aktu oskarżenia.
Sprawa katyńska stanęła na wokandzie 18 października 1945 r., zresztą na wniosek Sowietów, którzy chcieli ostatecznie obciążyć Niemców własnym ludobójstwem, przedstawiając jako dowód raport komisji Burdenki.
Sowiecki wiceprokurator płk Pokrowski próbował udowodnić, że Niemcy w lesie katyńskim koło Smoleńska we wrześniu 1941 r. wymordowali 11 tys. polskich oficerów. Sowiecki plan, którego zakończył się porażką, mimo wywierania nacisku na świadków. Jeden z nich, dr Markow z Bułgarii, członek niemieckiej Komisji, uznał odpowiedzialność rządu sowieckiego za dokonaną zbrodnię. Aresztowany przez władze komunistyczne został zmuszony do złożenia w Norymberdze odmiennych zeznań. Gdy okazało się w trakcie procesu, że nie da się udowodnić winy Niemcom, sprawa katyńska "zniknęła" z procesu norymberskiego.
Komisja Maddena do współpracy poprosiła, dbając o obiektywizm prac, rząd ZSRS, prosowiecki rząd w Warszawie, Rząd RP na Uchodźstwie, rząd Republiki Federalnej Niemiec. Nie jest zaskoczeniem, że zaproszenie przyjęły jedynie dwa ostatnie.
Jednym z dokładnie studiowanych był raport sowieckiej tzw. Komisji Burdenki publikowany w Moskwie w 1944 r., który został oceniony jako pełny niepotwierdzonych domysłów, fałszywych danych i sprzecznych ze sobą informacji. Przy jego badaniu komisja wykorzystała m.in. zeznania Józefa Mackiewicza, który jako jeden z pierwszych Polaków w 1943 obserwowali ekshumację zwłok oficerów polskich w Katyniu. W raporcie końcowym zaznaczyła też, że dużą pomocą dokumentalną był dla niej raport PCK opracowany przez sekretarza generalnego tej organizacji. Kazimierza Skarżyńskiego, i jego zeznania na przesłuchaniach Komitetu w Chicago.
Nie wymagam od prof. Bininedy, by cytował raport komisji Maddena kartka po kartce, ale data i konkluzja dla ścisłego umysłu nie jest chyba czymś trudnym. Wystarczy zajrzeć do Biblioteki Kongresu, co w obecnych czasach nie jest zbyt skomplikowane.
A jeżeli czegoś się nie wie, to się po prostu nie mówi. By się nie skompromitować.
