Malta

Tydzień temu wróciłem z ostatniej „ostoi katolicyzmu”, która padła na tydzień prze moim przyjazdem. Mam na myśli referendum rozwodowe. Małą ilością głosów „lud maltański” postanowił, iż rozwody staną się legalne. Oczywiście nie będzie to taka prosta droga, bo najpierw wyniki referendum muszą zostać zatwierdzone, prze parlament. W lokalnej prasie (anglojęzycznej dla turystów), pojawiły się glosy publicystów, ze przecież parlamentarzyści mogą to zawetować, ale wtedy wyszli by na idiotów, którzy nie szanują ludu, a są przecież jego suwerenem w parlamencie. Ot taki los demokratów.

Wyniki jednak pokazują, że Malta powoli, ale jednak systematycznie ulega laicyzacji, byłem tam zbyt krótko, aby podejmować długie dyskusje i nawiązać dobre kontakty z „tubylcami”, ale ma wrażenie, że wielu młodych już podąża z duchem postępu.

Sama Malta żyje z turystyki, a zatem, aby przyciągnąć turystów musi godzić się na pewne zachowania; tani alkohol (to akurat mi nie przeszkadza), specjalna dzielnica dyskotek i rozpusty (Paceville), ponoć jest nawet plaża nudystów, ale nie jestem tego pewien. A jednocześnie zabronione jest zarówno topless damskie jak i męskie. Ta swoista hipokryzja zapewne Malcie nie służy.

Jednak w przeciwieństwie do reszty Europy, symbole religijne wciąż są tam mocno eksponowane, szczególnie widać to po nazwach budynków. Trudno spotkać, miasteczko bez ulicy Jana Pawła II, ale jest tutaj uwielbiany bo przybył na Maltę jako pierwszy papież i odwiedził 35 tysięczną wyspę Gozo, gdzie ma aż 2 pomniki.

Polska w samej Malcie ma również opinie kraju bardzo mocno katolickiego, w gazecie znalazłem notkę, że w Krakowie odbyła się wielotysięczna procesją z krwią błogosławionego Jana Pawła II, cóż jesteśmy tam również stereotypowo oceniani.

Malte warto odwiedzić dla słonca, klimatu morza śródziemnego, a wszystkich kontrrewolucjonistów zachęcam do odwiedzenia „groty" Świętego Pawła i katakumb pierwszych chrześcijan w Rabacie.