Historyczność wskrzeszenia przez Jezusa syna wdowy z Nain

¹¹Wkrótce potem udał się do pewnego miasta, zwanego Nain; a szli z Nim Jego uczniowie i tłum wielki (Łk 7,11).

Jezus wyruszył z Kafarnaum. Nain; dzisiaj także Nain; - jest to mała wioska na równinie Ezdrelonu, u północnego stoku góry Gebel ed-Dahi w odległości 10 godzin drogi pieszej z Kafarnaum. Zdarzenie więc zaszło po południu, lub może pod wieczór.

¹²Gdy zbliżył się do bramy miejskiej, właśnie wynoszono umarłego - jedynego syna matki, a ta była wdową. Towarzyszył jej spory tłum z miasta.(Łk 7,12)

Gdy Jezus zbliżał się do Nam, wynoszono właśnie ciało zmarłego, aby je pochować w jednym z grobów wykutych w pobliskim skalnym zboczu.

Izraelici grzebali zmarłych zawsze poza miastem, zwykle w dniu śmierci. Towarzystwo sporego tłumu jest zrozumiałe, gdyż ludzie dali przez to wyraz współczuciu nad stratą jedynej podpory, jaką biedna wdowa posiadała. Śmierć jedynaka i w ogóle pierworodnego syna była u Żydów bardzo opłakiwana (por. Jeremiasz 6 26 –

Córo mojego narodu, przywdziej wór pokutny
i kajaj się w popiele!
Okryj się smutkiem, jak po synu jedynym,
gorzką żałobą,
bo przyjdzie na nas nagle niszczyciel.

Zachariasz 12, 10-Na dom Dawida i na mieszkańców Jeruzalem wyleję Ducha pobożności. Będą patrzeć na tego, którego przebili, i boleć będą nad nim, jak się boleje nad jedynakiem, i płakać będą nad nim, jak się płacze nad pierworodnym. 11W owym dniu będzie wielki płacz w Jeruzalem, podobny do płaczu w Hadad-Rimmon na równinie Megiddo).

Żydzi nie chowali swych zmarłych w trumnach, ale wynosili ich na otwartych marach do grobowca w skale i owiniętych prześcieradłami składali w wydrążeniu grobowca, którego otwór następnie zamykano okrągławą płytą kamienną.

Groby, bogatych Żydów kuto w skale. Plan globu był zwykle następujący: z zewnątrz przez mały niski otwór, zasuwany okrągłym kamieniem młyńskim, wchodziło się do przedsionka lub salki, kutej w żywej skale. W ścianach salki wykuwano otwory do właściwych grobów. Te bywały trojakiego kształtu: albo groby wsuwane, składające się z otworu kwadratowego (o wysokości 1/2 m. i długości ludzkiego ciała), w który wsuwano trupa; albo groby ławkowe, które składały się z korytarzyka i niszy w podłużnej ścianie. Pod łukiem niszy mieściła się kamienna ława (2 m długa a pół m. szeroka), na której składano ciało nieboszczyka; albo wreszcie groby korytowe, które tym się różniły od ławkowych, że zamiast ławy posiadały koryto kamienne. - Grób Jezus np., o ile się do naszych czasów zachował, był grobem ławkowym. Ponieważ Józef kazał go dla siebie wykuć, więc grobowiec ten składał się ze salki i z jednego tylko grobu ławkowego. Płyta kamienna była okrągława a obracała się jak koło w wyżłobionym przed bramą kamiennym przekopie.

¹³Na jej widok Pan użalił się nad nią i rzekł do niej: «Nie płacz!» ¹⁴Potem przystąpił, dotknął się mar - a ci, którzy je nieśli, stanęli - i rzekł: «Młodzieńcze, tobie mówię wstań!» ¹⁵Zmarły usiadł i zaczął mówić; i oddał go jego matce (Łk 7, 13-15).

dico, lego u Żydów często w znaczeniu "rozkazuję" (por. Mt 8 8-9 -Lecz setnik odpowiedział: «Panie, nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój, ale powiedz tylko słowo, a mój sługa odzyska zdrowie. 9Bo i ja, choć podlegam władzy, mam pod sobą żołnierzy. Mówię temu: "Idź!" - a idzie; drugiemu: "Chodź tu!" - a przychodzi; a słudze: "Zrób to!" - a robi).

Opis powyższego wydarzenia, jak każdy to może zauważyć jest bardzo plastyczny i żywy. Nie brak nawet takich szczegółów jak ten, że ci którzy nieśli mary stanęli zaskoczeni niespodziewanym zachowaniem nieznajomego, lub ten, że zmarły gdy ożył, bardziej jeszcze zdziwiony od niosących usiadł na marach nie mogąc się zorientować co się właściwie stało.

¹⁶A wszystkich ogarnął strach; wielbili Boga i mówili: «Wielki prorok powstał wśród nas, i Bóg łaskawie nawiedził lud swój». ¹⁷I rozeszła się ta wieść o Nim po całej Judei i po całej okolicznej krainie.(Łk 7, 16-17)

Jezus jak Bóg rozkazuje umarłym, a ono wstają na Jego głos.

Było to pierwsze wskrzeszenie zmarłego, o jakiem wspominają Ewangelie. Tak więc zaczyna Chrystus spełniać to, co zapowiedział starszyźnie żydowskiej w Judei, gdzie im objawił swe Bóstwo (Jan 5 28-29Przekazał Mu władzę wykonywania sądu, ponieważ jest Synem Człowieczym. Nie dziwcie się temu! Nadchodzi bowiem godzina, w której wszyscy, którzy spoczywają w grobach, usłyszą głos Jego ).

W tej relacji na szczególną uwagę zasługuje określenie Jezusa słowem ,Pan” (Kyrios); a wiadomo, że Łukasz używa tego wyrażenia wtedy, gdy chce uwydatnić boski charakter postaci Jezusa.

W świadomości naocznych świadków wskrzeszenia cud uczyniony przez Jezusa łączył się z cudami proroków; po zrozumiałym przestrachu mówili oni o Jezusie jako o wielkim proroku, którego Bóg zesłał swojemu ludowi, gdy po długich latach oczekiwania wreszcie wejrzał łaskawie na niego. Nazwanie Jezusa wielkim proroku, nie jest określeniem ani pełnym, ani doskonałym, wnosi on jednak uznanie nadprzyrodzonego elementu w osobie Jezusa i w Jego czynie; ten element prawdopodobnie był również podstawą przestrachu, jaki wszystkich ogarnął. Rozgłos wskrzeszenia młodzieńca w Nam był wielki; mówiono o tym w całej Palestynie i poza jej granicami, a Łukasz, jak historycy pogańscy, nazywa przy tym Palestynę Judeą.

Jezus w tym opowiadaniu jest pełen litości, Łukasz ukazuje Go jednak przede wszystkim jako cudotwórcę, który nie prosi Boga o cud, jak Eliasz lub Elizeusz, ale własnym rozkazem przywraca do życia. Ludzie tej różnicy nie spostrzegli i widzieli w Nim tylko proroka, choć ich zdaniem był to ,,wielki prorok”. Ale Jezus jest ,,Panem”, Istotą boską, na Jego bowiem rozkaz nawet zmarły powraca do życia. Dla Łukasza cud, jakiego Jezus dokonał w Nain, jest podobny do cudu, jakiego dokonał Eliasz wskrzeszając syna pewnej wdowy z Sarepty (1 Krl 17, 17-24), lub podobny do cudu proroka Elizeusza w pobliskim Sunam (2 Krl 4, 29-37), mówiąc bowiem a oddaniu matce żywego syna Ewangelista powtarza słowa 1 Krl 17, 22 odnoszące się do Eliasza.