Złote serca czy złote żniwa – Chodakiewicz, Muszyński, Gontarczy

 

Jan Bodakowski

Złote serca czy złote żniwa – Chodakiewicz, Muszyński, Gontarczyk i inni naukowcy o relacjach polsko żydowskich podczas II wś

 

Nakładem wydawnictwa The Facto ukazał się zbiór esejów o relacjach polsko-żydowskich w czasie II wojny światowej. Na kartach pracy „Złote serca czy złote żniwa?” czytelnicy znajdą teksty profesora Marka Chodakiewicza, doktora Wojciecha Muszyńskiego, profesora Petera Stachury, doktora Piotra Gontarczyka, Teresy Prekerowej, Marka Paula, Pawła Styrny, doktora Ryszarda Tyndorfa, Bethany Pałuk, księdza profesora Waldemara Chrostowskiego, doktora Tomasza Sommera, sędzi Barbary Gorczyckiej Muszyńskiej, profesora Johna Radziłowskiego, Tani Mastrapa, Sebastiana Bojemskiego.

 

Inspiracją napisania tekstów zebranych w pracy „Złote serca czy złote żniwa?” były antypolskie głupoty zawarte w, propagowanej przez lewicowe media, publikacji Jana Tomasza Gross „Złote żniwa”.

 

Antypolskie łgarstwa są standardem w dyskusji „historycznej” na zachodzie gdzie obowiązuje powszechne przekonanie o odpowiedzialności Polaków za holocaust. Nie da się też ukryć ze przekonanie takie ukształtowali żydowscy „historycy”.

 

Według doktora Piotra Gontarczyka Gros w „Złotych Żniwach” podaje fałszywe i często surrealistyczne informacje, fałszuje źródła, i twierdzi, że okradanie Żydów było istotnym „składnikiem struktury życia społecznoekonomicznego” Polaków. Dodatkowo według Grossa podczas II wś „torturowanie Żydów i gwałcenie Żydówek” było powszechnym zjawiskiem wśród Polaków. Zdaniem doktora Gontarczyka „Gross świadomie i konsekwentnie posługuje się informacjami, o których wie, że są nieprawdziwe”.

 

Teresa Prekerowa w swoim tekście zwróciła uwagę, że nikt nie zbierał po II wś wśród polskich chłopów relacji na temat ich pomocy Żydom, a sami chłopi nie zwykli pisać pamiętników. Za to wśród Żydów było wiele akcji zbierania relacji. Niestety po konfrontacji z faktami, przepełnione nienawiścią do Polaków, relacje żydowskie okazywały się nieprawdziwe. W swych relacjach Żydzi przemilczają, że Polacy byli karani śmiercią przez Niemców za pomoc Żydom, i że pomimo zagrożenia masowo Żydom pomagali. Żydzi w swych relacjach uznawali za coś normalnego okradanie żyjących w nędzy polskich chłopów.

 

W swoim pierwszym eseju Mark Paul przypomniał, że podczas II wś Polacy żyli w nędzy, i realnie nie mieli czy pomagać Żydom. Pomoc Żydom była bardzo ciężka, kosztowna, a jej konsekwencją mogła być kara śmierci dla pomagającego Polaka, jego rodziny i sąsiadów.

 

W swoim drugim tekście na łamach książki Mark Paul przypomniał, że pod sowiecką okupacją Żydzi stworzyli sowiecką administracje i bezpiekę, wydawali Polaków sowietom na śmierć i przejmowali majątki pomordowanych Polaków, brali aktywny udział w mordowaniu Polaków, entuzjastycznie wspierali sowiecką agresje i okupacje. Żydzi wspierali sowietów również w okresie gdy sowieci byli sojusznikami nazistów.

 

Paweł Styrna stwierdził w swoim tekście, że książki Grossa to „oskarżenie Polaków o ogromny, entuzjastyczny i pozbawiony wszelkich skrupułów współudział w rabowaniu, prześladowaniu i eksterminacji ludności żydowskiej”. Zdaniem Pawła Styrny „opisani przez Grossa Polacy jawią się jako wyjątkowo bezwzględni, bezlitośni i sadystyczni okrutnicy, wykorzystujący każdą okazje, aby przywłaszczyć sobie żydowskie mienie”.

 

Zdaniem Pawła Styrny, według Grossa wszyscy Polacy mieli bezkarnie ograbiać i mordować Żydów dzięki czemu zarobili na holocauście. Dodatkowo według Grossa Polacy byli rasistami, sadystami, hienami cmentarnymi, dewiantami którzy własne żony i córki wysyłali by prostytuowały się z strażnikami obozów koncentracyjnych za złote zęby i biżuterie żydowskich ofiar obozów – tezy o powszechnej prostytucji to kolejna bzdura, w rzeczywistości ruch oporu karał nieliczne prostytutki za kontakty z Niemcami.

 

Według Pawła Styrny „Grossowie zdają się być przekonani, że polskojęzyczne hieny cmentarne (…) kierowały się nie tylko pazernością ale i antysemityzmem”. Polacy mieli więc, według idei „Złotych żniw”, profanować żydowskie zwłoki dla czystej antysemickiej satysfakcji. Zdaniem Pawła Styrny u Grossa „katolik endek traktuje obrabowanie i zabicie bliźniego wyznania mojżeszowego wręcz jako obowiązek religijny i patriotyczny”.

 

Doktora Ryszard Tyndorf w swoim tekście stwierdził że 300.000 Polaków aktywnie pomagało Żydom podczas II wś, kilka kolejnych milionów Polaków, pomimo groźby kary śmierci, nie ujawniło Niemcom swojej wiedzy o tej pomocy – „niezgłoszenie obecności Żyda we wsi było przestępstwem karanym śmiercią”, „w okupowanej Polsce za przechowanie Żyda, albo za dawaniu mu jedzenia, groziła kara śmierci. Całe wsie akceptowały i ukrywały to, że jeden z gospodarzy przechowywał Żydów. Polscy chłopi masowo pomagali żydowskim uciekinierom, dostarczali żywność do gett, obozów i skrytek Żydów w lasach. Każdemu ukrywającemu się Żydowi pomagało minimum kilkadziesiąt osób. Do dziś historykom udało się udokumentować 1000 zabitych za pomoc Żydom Polaków. Szanse na przeżycie uciekiniera z getta były identyczne w Polsce (gdzie Niemcy karali Polaków śmiercią za pomoc Żydom) jak i w Holandii gdzie nie było kary śmierci za pomoc Żydom). Polacy nie brali udziału w deportacjach Żydów z gett do obozów koncentracyjnych, w tym takimi zbrodniami nie zhańbiła się polska policja. Podczas gdy 9% polskich mieszkańców Warszawy było zaangażowanych w pomoc Żydom, 0,3% zaangażowanych było w szmalcownictwo. Raul Hilberg jeden z głównych historyków holocaustu twierdził, że „Niemieckie dokumenty nie wspominają o udziale Polaków w prześladowaniach Żydów i pomocy Niemcom. Wprost przeciwnie”.

 

Bethany Pałuk w swoim eseju stwierdziła, że Gross „stawia znak równości między polskimi chrześcijanami i niemieckimi narodowymi socjalistami”, oraz oskarża Polaków o mordowanie Żydów w celu przejęcia żydowskich majątków.

 

Jan Bodakowski