(Zdjecie pożyczone z galerii Pana Andrzeja Dąbrówki)
Poranek w codzienności. Chłopaki szykowali się do szkoły, a ja dopijałem kawę.-Zadzwoń- szepnęło mi w głowie. Bezwiednie podnioslem sluchawkę i wystukałem długą serię cyferek.
- No nareszcie. Nie mogłam się doczekać- przywitał mnie ciepły głos.
- To tylko tydzień- odparłem ze zdziwieniem.
- Dla kogoś tydzień, dla innego pogrzeb– skwitowała dodając – Poczekaj, zdejmę buty.
- Byłaś na spacerze? -rzuciłem tak sobie, bo wiem, że spaceruje regularnie.
- Tak. Obeszłam pole Mokotowskie. Dwie bite godziny – stwierdziła z dumą.
- A co robisz, jak tak idziesz? Nucisz coś, gadasz do siebie, no co? - zapytałem głupkowato.
- Nucę i rozmyślam...- zatrzymala się w pół zdania.
- Myślisz o czym? – pociągnąłem
- Ostatnio o śmierci – powiedziała z lekkim zawachaniem.
- Boisz się, czy...? – zawiesiłem głos, nie bardzo wiedząc, jak to skomentować.
- Nie. Tylko tak czuję się dziwnie. Sama nie wiem – zamilkła na dluższą chwilę.
Nagle pojawili się chłopaki – Cześć Babcia !!! – krzyknęli do słuchawki i pognali do szkoły.
- A co to? Ach te nygusy, tęsknię za nimi – wpadła mi w słowo.
- No, ale co ? Przecież pójdziesz do nieba – kontynuowałem
- Ja swoje grzeszki mam, to nie wiem jak to będzie – odparła z ironią w głosie – A zresztą tam tylko się modlą i śpiewają. W piekle może być weselej – dodala z humorem.
- No to w takim razie możemy się tam spotkać – zadrwiłem i szybko dodałem – Ale słyszałem, że mają problemy z dostawami gazu i robi się tam chłodno. Mogą zbankrutować.
- Czyli co do nieba? Ale ja nie umiem śpiewać – stwierdziła ze smutkiem (udanym, bo tak potrafi)
- Zadzwoń, jak będziesz gotowa, to Ci bilet zafunduję – skwitowałem
- Najpierw załatw wizę, a potem kupuj bilet – stwierdziła rezolutnie – Idę do sąsiadów. Pa–
Odłożyłem słuchawkę. Przez chwilę zamyśliłem się nad tym co usłyszałem.
Aby do wiosny.
Gdy wieją wichry zmian, jedni wznoszą mury, inni budują wiatraki, a ja? dbam o duszę...
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Rozmaitości
