Żydowska Warszawa

Cegła ze zburzonej kamiennicy przy ulicy Nalewki, w dawnym gettcie warszawskim,  stała się głównym punktem artystycznej ekspresji w nowo-otwartym muzeum żydowskim w Warszawie. Wykopana po latach z miejsca uważanego do dziś przez wielu Żydów, jako ‘nasza Warszawa’, symbolizuje wolę życia i gehennę wybranego narodu.

Koszt budowy muzeum, to ponad 100 milionów dolarów. Jedną trzecią pokrył najbogatszy Polak, Jan Kulczyk (32 mln – ma gest), który podsumował swój  skromny datek w sposób niezwykle elokwentny: „Kiedy żydowski naród i polski naród, kiedy jesteśmy razem, kiedy patrzymy w tym samym kierunku, to wtedy tworzymy coś ponad stan, coś ważnego dla Polski, coś ważnego dla świata”. Wyraźnie ma ten człowiek wizję, albo dba o interes...

Reszta datków, to życzliwość polskich podatników, czyli szczodra ręka naszego rządu. Waldemar Dąbrowski, były minister kultury, podsumował dar tymi oto słowami:”Według ekonomicznych standardów nie jesteśmy biedni. Jako społeczeństwo stać jest nas na ten moralny gest” – cokolwiek to znaczy (moje wtrącenie). Jednym słowem naród polski i naród żydowski, a Polska tylko jedna i żyć jakoś razem trzeba.

Niestety wygląda na to, że to przejrzyste zaproszenie do dialogu dotyczy jednej tylko strony. Zrodziła się piękna propozycja, by wznieść obok muzeum pomnik upamiętniający tych Polaków, którzy zginęli ratując życie swoich żydowskich sąsiadów. Spotkała się ona ze wściekłą opozycją. Badaczka holocaustu, Barbara Engelking stwierdziła jednoznacznie: „To jest mały fragment Warszawy, który należy do Żydów. Pomnik ku chwale Polaków byłby obiektem niewłaściwym w tym miejscu”

W tej sytuacji, wydaje się, że słowa naczelnego rabina Polski Michaela Schudricha: „Pamięć narodu żydowskiego staje się pamięcią narodu polskiego”, należałoby nieco zmienić i wzbogacić o właściwy, wspólny przekaz – Pamięć narodu żydowskiego stanie się pamięcią narodu polskiego, kiedy pamięć narodu polskiego stanie się pamięcią narodu żydowskiego...