Pewien uroczy bywalec florenckich uniwersytetów poświęcił tu dziś piękną opowieść o swej znajomej, pewnej warszawskiej damie. Tak się składa, że i ja ją nieźle znam. A kto wie, może nawet lepiej, niż on. Mieszkałem w jej domu przy Starynkiewicza przez dobre trzy lata za czasów jej trzeciego mężczyzny. Starszego wówczas, porządnego, mądrego i sympatycznego, co i soczyście zakląć umiał (średnio raz na minutę :), i wychylić kieliszek, i zaśmiać się miło, a swoją damę z dala od polityków trzymał. Lubiany był przez wszystkich. Jego dama troszkę przypominała inną biegającą po mieście kobietę, tę z ulicy Czerskiej. Jej mężczyzna chciał, by wybranka jego serca była inna, ale jednocześnie obawiał się zbyt mocnych zmian. Za jego czasów dama pozostałą piękna, dostojna, niezależna, ale lekko nudnawa. Facet, który przyszedł po nim tak bardzo chciał naszą damę uczynić podobną do tej z Mokotowa i tak szybko być przyjętym na salonach i w pałacach, że niewygodne wypowiedzi nie zawsze dopuszczał, lubił z politykami się fotografować i szybko sprawił, że część mieszkańców domu czym prędzej z niego czmychnęła. A nasza dama nudnawa stawała się coraz bardziej, bałaganiarska cokolwiek i coraz bardziej swą konkurentkę przypominała. Jak zabierała głos, nigdy nie byłem pewien, czy pochodzi on ze Starynkiewicza, czy z Czerskiej. Dama szybko go porzuciła.Obecny, kolejny mężczyzna naszej pani mieszka w jej domu od kilkunastu lat. Fakt, ma poglądy wyraziste i pewnie do kościoła chodzi. Mieszkam u nich i ja znowu, ale choć są sprawy, o których myślę inaczej, to czuję się tam swobodnie. Tak swobodnie, jak nigdy do tej pory. Znam ten dom już dość dobrze. Kiedy mam inne zdanie, to mówię o tym głośno i zauważyłem, że gospodarze cenią sobie różnorodne opinie. I choć dama w swoim imieniu mówi wyraziście i wreszcie można odróżnić ją od innych kobiet na mieście, to zaprasza do siebie gości z różnych okolic i myślących w różny sposób. Co jakiś czas słyszę narzekania, takie jak naszego zacnego florentczyka, że pani dziś mówi jasno, co myśli, a myśli inaczej niż część bywalców warszawskich, a pewnie i florenckich salonów. Ale wydawało mi się, że florentczyk jako miłośnik wolności ucieszy się, że w Warszawie, podobnie jak w innych europejskich miastach, nie wszyscy mówią jednym głosem. Spodziewałem się, że zadowolony jest, iż nie wszyscy powtarzają tylko chórem myśli pewnego zasłużonego dla dawnej opozycji dżentelmena, który potem w swych ciemiężycielach nieprzytomnie się zakochał. Tak, słychać narzekania. Na warszawskich balach w towarzystwie rozmaite panie i ich towarzysze prychają z obrzydzeniem i wzrok ze zgorszeniem odwracają. Jakże to, któż to wdarł się na salony, przecież tak miło było tu z Leszkiem, Robertem i Olkiem, gdzież te bale w Pałacu, te turnieje tenisowe w posiadłościach Ryśka? Dlaczegóż to nie Adam już jedyną wyrocznią nie jest? A gdzieżeś się podziało to nasze towarzystwo? A teraz tylko kłótnie, spory i dyskusje niepotrzebne. To zupełnie nie comme il faut! Drogi florentczyku, wpadaj do tego domu częściej, bo choć to nie Aleksandrowe pałace, to jednak prawdziwa dyskusja tu się toczy. Witamy chętnie tych, z którymi się różnimy, bo rozmowa, zwłaszcza z mądrymi gośćmi zawsze ma sens. Zapewniam Cię też Profesorze, że obecnie rządzący, choć czasem myślimy podobnie jak oni (lecz coraz częściej inaczej), nie mają wiele do powiedzenia co do porządków w domu. Powiem więcej: nie mają nic do powiedzenia na temat serwowanych u nas potraw. Przy okazji zmartwię wszystkich tych, którzy wypatrują z utęsknieniem kłopotów naszej damy. Od jakichś trzech miesięcy coraz więcej ludzi chce z nią obcować. Miesięcznie to tak średnio idzie jakieś dwa tysiące więcej. A co do tego, czy pani ta pójdzie jeszcze w tango, to ja mam wrażenie, że nigdy wcześniej tak dynamicznie i z takim biglem nie tańczyła, jak teraz. Tyle, że lubi nieco inny, własny styl.
Autor podcastu Układ Otwarty. Prezes niezależnego think tanku Instytut Wolności
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Polityka
