Zachód szaleje za Tuskiem

Wróciłem właśnie z Berlina, gdzie brałem udział w dyskusji „Polska po wyborach” razem z Janem Puhlem z Der Spiegel. Sala Instytutu Polskiego była wypełniona po brzegi i choć gadaliśmy ze dwie godziny, nikt nie wyszedł. Zainteresowanie tym, co teraz dzieje się w Polsce jest bardzo duże.

Stan napięcia z rządem PiS był tak wielki, że Donald Tusk ma na dzień dobry, zupełnie za darmo, duże fory z tamtej strony. Takiego oczekiwania i takiej nadziei na poprawę stosunków z Polską nie było od dawna.

Starałem się rozwiać ich nadzieje, że obecna ekipa zrezygnuje z któryś ważnych dla nas spraw, ale mam wrażenie, że oczekiwanie dotyczy nie tyle tego, ze Polska uzna nagle, że np. gazociąg północny jest fajny, ale prowadzenia dialogu w sposób bardziej racjonalny.

To oczekiwanie jest tak wielkie, że Tusk i Sikorski mają teraz idealną sytuację. Jeśli mądrze, szybko i sprawnie pograją, mogą zyskać naprawdę wiele. Berlin sprawia wrażenie, jakby chciał nieba Tuskowi uchylić, byle tylko nie wróciło to, co było. Oczywiście za tymi uśmiechami będzie też oczekiwanie ustępstw, więc jest i w tym pewne niebezpieczeństwo. Mam nadzieję, że nowy premier będzie zachowywał się rozsądnie, tzn wykorzysta ten dobry klimat, ale nie cofnie się w najważniejszych sprawach.   

Słyszałem, że we wtorek był krótko Berlinie Władysław Bartoszewski i zdołał przekonać rząd niemiecki, żeby nie zajmował się na razie sprawą „Widomego znaku”, pomnika upamiętniającego wypędzonych, co zawarły niemieckie partie rządzące w umowie koalicyjnej. Zapewne nie odstąpią od tego, ale widać, że są gotowi iść na ustępstwa, skoro przesunęli już termin, kiedy mieli się tym zająć.