Meller. Naprawdę ktoś

Stefan Meller uczył mnie historii na studiach. To był bardzo specyficzny, autorski kurs, poświęcony głównie rewolucji francuskiej. Głównie, bo oczywiście rozmawialiśmy też o współczesnej polityce. O rewolucji opowiadał fantastycznie, niezwykle zajmująco.

Moje studia w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej to był czas wielkiej smuty. Połowa lat 80. komuna, żadnych nadziei. Coś tam spiskowaliśmy, a Meller, podobnie zresztą jak wszyscy nasi nauczyciele w PWST, zachowywał się jak trzeba. Pomagał studentom, którzy mieli kłopoty z władzą. To był porządny facet.

Ten smutny czas u  nas w Szkole (tak mówiliśmy wtedy na PWST) był niezwykły dla mnie, bo zebrało się tam wielu niezwykłych profesorów. Dla mnie, który przyjechał z małego miasteczka w Wielkopolsce, spotkanie z nimi było chyba bardzo ważnym doświadczeniem. Oni, książki przez nich polecane, mnie kształtowali. Meller był jednym z nich. 

Poza tym, że był bardzo zajmującym wykładowcą – był ciepłym, bezpośrednim, bardzo dowcipnym facetem. Uwielbiał opowiadać pikantne dowcipy. Lubił smakować życie.  Pamiętam, jakiś rok temu spotkałem się z nim, bo pisałem tekst o polityce zagranicznej, tłumaczył mi jak trzeba rozmawiać z Unią, ale i – z równą fachowością - jak trzeba kroić wołowinę, żeby nie straciła smaku.

Był prawdziwym patriotą. Tego jestem pewien. Ale patriotą bez zadęcia. Robił dużo dla kraju, ale było to dla niego naturalne.

Wiele słyszałem o tym, jak świetnym był ambasadorem w Paryżu i Moskwie. To był wybitny dyplomata.  Doceniali to i ludzie z lewa i z prawa, co w Polsce jest rzadkie. Dlatego też trafił do rządu PiS.

Był bardzo otwarty. Miał lewicowe ciągoty, brylował na salonach, ale jednocześnie umiał znaleźć wspólny język np. z Lechem Kaczyńskim. Jego środowisko nie mogło tego zrozumieć. Dla niego była to sprawa Ojczyzny. Kaczyńscy to nie był jego świat, ale inaczej niż większość warszawskich intelektualistów, nie mówił o nich z pogardą, nawet potem jak przestał być szefem MSZ. Szanował ich, umiał słuchać.

To był naprawdę ktoś.