Dalajlama - pogodzony z losem?

Wczoraj miałem okazję rozmawiać z Dalajlamą. Spotkałem się z nim we Wrocławiu, gdzie do Hali Stulecia (dawniej Ludowej) przyszedł dziki tłum ludzi. Dzisiaj zostaje honorowym obywatelem miasta. Wywiad dziś w „Rzeczpospolitej”.

Ciekawe, jak ten zacny człowiek, wzbudza tyle emocji w Polsce, choć tak naprawdę nie mówi nic niezwykłego. Rozmawiałem z tzw normalnymi mieszkańcami Wrocławia, a to taksówkarzem, a to panią z hotelu, wszyscy o nim mówili. Wiem, że wejściówki na spotkanie i tam i w Warszawie rozeszły się błyskawicznie. Pewnie to głód autorytetu, zwłaszcza jak po Janie Pawle II już nikt nam nie został.  Ciekawe, warto zbadania zjawisko. Na buddystę walą tłumy w katolickim kraju.

Miałem 30 minut na wywiad. Rozmowa była trudna bo Dalajlama mówi po angielsku, ale mówi niewyraźnie i często upraszcza, stosuje skróty myślowe. Samo spotkanie było niezwykłe, treść rozmowy – znacznie mniej pasjonująca. Nie powiedział nic, co by mnie zaskoczyło. Choć tez trudno było oczekiwać czegoś odkrywczego.

Mam wrażenie, że strategia Dalajlamy „drogi środka” – choć piękna – jest jednak totalnie nieskuteczna. Inna sprawa, czy bardziej radykalna postawa, ostra walka, przyniosłaby inne rezultaty. PR-owskie zapewne dużo gorsze, a tak przynajmniej świat o Tybecie dużo mówi.

Dałem mu do podpisania album ze zdjęciami z Tybetu i ku mojemu zaskoczeniu widziałem jak bardzo był przejęty oglądając je. Dzisiaj rano pokazywałem te zdjęcia mojemu sześcioletniemu synkowi i  zdałem sobie sprawę, że jak tak dalej pójdzie – choć Dalajlama wierzy, że za 5-10 lat szansa na autonomię wróci – że chińska bezpieka i wojsko do końca zniszczą to niezwykłe miejsce na ziemi. I zamiast cudownych pałaców będą cudowne wieżowce i autostrady.