Strategia PIS nie okazała się wystarczająco skuteczna, Piotr Guział nie okazał się silnym nowym liderem, opozycja nie pokazała wystarczająco atrakcyjnego kontrkandydata. Platforma ledwo, ledwo, ale jednak osiągnęła swój doraźny cel – obronę Hanny Gronkiewicz-Waltz. PO nie poniosła klęski, choć jej to groziło. Ale to nie znaczy, że partia Donalda Tuska odniosła sukces.
Byłbym bardzo daleki od ogłaszaniu zwycięstwa Platformy. Jednak frekwencja – jak na Polskę, i naj ka referendum samorządowe była i tak wysoka. 27 procent to w naszych warunkach dużo. Ludzie nie lubią chodzić na takie głosowania. Zwłaszcza, przy tak silnej kampanii antyreferendalnej ze strony mainstreamowych mediów i całej ekipy rządzącej z premierem i prezydentem na czele.
No i sam wynik. Druzgocący. 93 procent spośród tych, którzy poszli zagłosowało przeciw obecnej prezydent Warszawy. Część z nich zagłosowała, bo cos im się w zarządzaniu Warszawa nie podoba, część, bo chciała zaszkodzić rządzącej Platformie Obywatelskiej. To bardzo silny, bardzo negatywny sygnał dla partii Tuska. Gdyby pojawił się atrakcyjny konkurent dla HGW, pewnie ta frekwencja była wyższa. Ale opozycja nie potrafiła nikogo ciekawego znaleźć. Z całym szacunkiem dla profesora Glińskiego nie jest on przywódca porywającym tłumy, a tym bardziej nie wiadomo, dlaczego miałby umieć zarządzać miastem.
Platforma nie straciła władzy w stolicy, ale nie straciła jej tylko o włos. Myślę, że to referendum jest zapowiedzią bardzo gorącego okresu politycznego. Wewnętrznie skłócona partia rządząca, która nabrała już wszelkich cech partii władzy jest w trudnej sytuacji. Pomaga jej jak zwykle słabość opozycji, ale ta słabość już na wiele nie wystarczy.
To referendum nie jest sukcesem, który mógłby dać partii znowu wiatr w żagle. 93 procent przeciwko układowi rządowi to cios miedzy oczy, który jednak nie powalił zawodnika, bo ten zastosował zręczny unik. Ale ten unik nie jest oznaką siły.
