Na pozór wydawać się może, że nauki ścisłe i humanistyczne nie mają ze sobą nic wspólnego, i dzieli je przepaść nie do pokonania, nic je nie łączy. Czyżby?
Już starożytni greccy filozofowie starali się opisać funkcjonowanie świata, dociec praw kierujących naturą (np. Tales z Minetu, matematyk i filozof, jako pierwszy dowiódł, że światem rządzą prawa natury, a nie opatrzność bogów).
W średniowieczu poniekąd podobnie czynił święty Tomasz, przytaczając argumenty na istnienie Boga, chociażby przez argument, że coś musiało wprawić wszechświat w ruch. Izydor z Sevilli – też duchowny – głosił chociażby, że zaćmienie słońca jest czymś naturalnym. Polski uczony Witelon, obok parania się między innymi optyką, pochylał się też nad aspektami psychologii.
Okres renesansu to ma się rozumieć działalność geniusza wszechczasów Leonarda da Vinci, perfekcyjnie balansującego między tymi dwoma światami nauki.
W późniejszych wiekach francuski matematyk Kartezjusz dążył do zaimplementowania w nauki humanistyczne metodologii opartej o te ścisłe.
Sięgając już do czasów nam współczesnych, to chętnie rozważali nad zagadnieniami filozoficznymi Albert Einstein i Stephen Hawking. Z kolei przy projektowaniu nowoczesnych ‘’inteligentnych miast’’ zatrudnia się m.in. socjologów.
To rzecz jasna tylko kilka przykładów na udowodnienie możliwości łączenia ze sobą humanistyki i nauk ścisłych. Moim skromnym zdaniem mogą się one wzajemnie uzupełniać, w miejscach, gdzie druga strona tego zrobić nie może. I tak powinno być, nauka ma za zadanie opisywać otaczający nas wszechświat za pomocą wszelkich dostępnych metod, aby w pełni zrelacjonować rzeczywistość.
Komentarze