Aż nazbyt widoczną domeną współczesności jest wszędobylski kult ciała, dyktat wiecznej młodości. Wszyscy mają być piękni, zdrowi, uśmiechnięci. Rzecz jasna nie ma niczego złego w dbaniu o zdrowie i kondycję, ale do pewnego stopnia, wszystko wszak ma swoje granice. Całkowite skupienie się na ciele kosztem innych ludzkich dziedzin jest zwyczajnie puste.
Zapadły mi mocno w pamięć słowa pewnego pisarza, słusznie zresztą zauważając, że ‘’ludzie tak bardzo martwią się o swoje ciało, a tak mało o swój umysł’’. Przyjrzyjmy się człowiekowi jako istocie samej w sobie – w porównaniu z innymi zwierzętami nasze zmysły, ciało są bardzo mizerne – jesteśmy znacznie słabsi, wolniejsi, gorzej widzimy, słyszymy, czujemy aniżeli gros innych gatunków. To, co utorowało naszą dominację w przyrodzie nad całą resztą pozostałych istot jest właśnie umysł, a nie mięśnie.
Tu odruchowo sięgam po jakże celne przysłowie mongolskie, twierdzące, że ‘’silny mięśniami pokona jednego człowieka, silny umysłem zwycięży całe armie’’. Automatycznie na myśl przychodzi mi profesor Stephen Hawking, człowiek ułomny fizycznie, ale o tytanicznej mądrości. Już go wśród nas nie ma, ale zapewne będzie pamiętany jeszcze długo przez następne pokolenia, podczas gdy snobistyczni lalusie z portali społecznościowych z czasem rozmyją się jak we mgle.
Wszakże to, co najlepiej opiera się bezlitosnemu zębowi czasu to dzieła stworzone przez ludzki umysł. Nawet po upływie stuleci, ba, niekiedy i tysiącleci delektujemy się dokonaniami artystów, wynalazców, wybitnych przywódców. Zaś kanony urody ludzkiej z upływem czasu szybko się zmieniają, i to co było wyznacznikiem piękna kilka dekad temu, obecnie akurat wcale już nim być nie musi.
Naturalnie, bycie pięknym i mądrym może ze sobą iść w parze (np. Hatszepsut, Nefrefete, Nefertari, Arystoteles, Leonardo da Vinci lub Nikola Tesla), można też być urodziwym dobrym człowiekiem (np. Anna Dymna). Tyle, że ci ludzie łączną powab zewnętrzny z wnętrzem, co sprawia, że są tacy wyjątkowi.
Sięgając do języka poezji można stwierdzić, że uroda jest jak kwiat, który prędko kwitnie, ale równie prędko więdnie, zaś piękno umysłu powoli dojrzewa, i trwa przez bardzo długo. Genialny Nikola Tesla powiedział: ‘’teraźniejszość należy do nich, ale przyszłość już do mnie’’, a jedne z ostatnich słów Leonarda da Vinci brzmiały: ‘’będę trwał’’. I obaj mieli rację, czas nie zatarł ich pamięci, mało tego, dodał im dodatkowej chwały i nieśmiertelności.
Bo najważniejsze co otrzymujemy od losu albo Boga (jak kto woli), jest jakiś talent, dar, czyniący nas wyjątkowymi, i wobec tego można nim podzielić się z ludzkością. Wtedy czeka takiego człowieka tytułowa wieczna chwała, życie ponad pazur bezwzględnego czasu.
