Umarł co prawda tylko śmiercią polityczną, ale opozycja i tak powinna się cieszyć. Sęk w tym, że wcale się nie cieszy. No, bo tak:
Po pierwsze, miało być długie – najlepiej trzymiesięczne, trwające do samych wyborów - flekowanie Kuchcińskiego w Sejmie. A tu nici.
Po drugie, zanosiło się na medialny maraton wytykania partii rządzącej dokładnie takich samych nadużyć, jak te, których dopuszczała się poprzednia ekipa, zmuszona przez wkurzonych na maksa wyborców do odejścia w niesławie i sromocie. Tymczasem też nic z tego.
Po trzecie, liczono jeszcze po cichu, że na miejsce Kuchcińskiego wślizgnie się wicemarszałek Kidawa-Błońska, jako że Sejm niby i tak w tym roku w zasadzie zakończył działalność, poza tym to przecież tylko do końca kadencji, więc cóż by to mogło komu zaszkodzić.
Okazało się jednak – i to jest po czwarte - że nie z nami takie numery, Brunner, skutkiem czego na fotel marszałka wślizgnęła się minister Witek.
Wprawdzie też tylko do końca kadencji, ale – po piąte - opozycja musiała pożegnać się z nadzieją, że pani Małgorzata przez te trzy miesiące mogłaby jednak w niecnych planach PiS trochę namieszać, nie bacząc na sejmowe wakacje; w końcu marszałkowi Sejmu przysługuje niezbywalne prawo zwoływania nadzwyczajnych posiedzeń, podczas których ho, ho, ile to dobrych rzeczy można by załatwić dla kraju.
Po szóste, natychmiastowość wślizgu minister Witek nie tylko sprawiła, że flekowanie Kuchcińskiego i medialny maraton jojczenia na rząd stały się bezprzedmiotowe, ale wypuściła resztki politycznego powietrza ze zbiorowych płuc opozycji. W każdym razie GW - po zdawkowym omówieniu inauguracyjnego przemówienia Elżbiety Witek - musiała jak niepyszna wrócić do walki o prawa LGBT.
Po siódme, dziś jest TGIF (Thank God It’s Friday), czyli po naszemu DBDP (Dzięki Bogu Dziś Piątek). Wypijmy więc po kufelku za opozycję i za rząd.
