Chyba już nikt nie ma wątpliwości, iż przemiana Jarosława Kaczyńskiego i PiSu była li tylko pijarowską zagrywką. Czego się dowiadujemy w ostatnich dniach?
Okazuje się, że to nie Polska jest najważniejsza, a politykierstwo krzyżem i katastrofą smoleńską. Koniec wojny polsko polskiej należy rozumieć jako powszechną kapitulację sił wrażych wobec prezesa i PiS (kolejność nieprzypadkowa). Racją stanu i fundamentem wszelkiej współpracy jawią się przeprosiny ze strony krytyków prezydentury tragicznie zmarłego Lecha Kaczyńskiego a ich brak świadczy o braku szacunku dla zmarłych. Język pokoju przejawia się wieszaniem w próżni pytań, snuciu teorii spiskowych oraz nieweryfikowalnych insynuacji. Troska o śledztwo manifestuje się powołaniem przez PiS grupy klubowej z Antonim Macierewiczem jako szefem – ostatnia osoba, która, w mojej ocenie, jest w stanie cokolwiek wyjaśnić.
Mam nadzieję, iż ci, którzy dali się nabrać na zmianę oblicza prezesa teraz mają kaca. Ale liczę też, że wyciągną wnioski.
Co się dzieje? W zasadzie trudno powiedzieć. Jedni dowodzą, że to zmiana taktyki przed nadchodzącymi wyborami samorządowymi, w których bierze udział przede wszystkim żelazny elektorat. Inni, że Jarosław Kaczyński wraz z rycerstwem dają upust tłumionym od kwartału emocjom. Jeszcze inni odpowiadają na to, iż takie emocje byłyby zrozumiałe tuż po katastrofie, ale nie po trzech miesiącach, teraz to cyniczna gra.
Rzeczywistość jednak jest taka, iż pogubili się nawet zwolennicy Jarosława Kaczyńskiego. Walka o krzyż przed Pałacem Prezydenckim zapędza PiS do narożnika. Kto, głosując na wójta czy burmistrza w jakimś przysłowiowym Pcimiu, będzie sobie zawracał głowę krzyżem w Warszawie?
Ale jest coś mocno niepokojącego w retoryce PiS. Nie chodzi o nowe, paranoidalne podziały, epitety, ustawianie „tam” czy „obok”. Retoryka Jarosława Kaczyńskiego ujawniła pokłady frustracji u części naszych rodaków. Jej efektem jest nowy kult jednostki. Jarosław Kaczyński nie jest dobrym kandydatem na premiera, prezydenta, dlatego, że ma recepty na współczesne bolączki Polaków. Jarosław Kaczyński jest dobrym kandydatem bo jest mądry. A jest mądry bo jest Jarosławem Kaczyńskim. Nieważne co robi, jeśli robi, to znaczy, że jest to mądre. A jeśli ktoś nie rozumie prezesa to znaczy, że nie jest dość mądry by go krytykować. W świadomości swoich zwolenników prezes PiS jawi się nieomal jako demiurg.
Katastrofa pod Smoleńskiem stworzyła mit Lecha Kaczyńskiego, w jego tle powstał i utrwalił się kolejny mit, brata Lecha, Jarosława. W blasku mądrości prezesa pławią się działacze PiS, którzy stają się z definicji odpowiednimi do sprawowania swoich funkcji bo należą do PiS.
Jednakże zarówno retoryka prezesa, jak i fanatyzm żelaznego elektoratu, stanowią swoistą gwarancję, iż PiS po władzę na szczeblu krajowym nie sięgnie. Totalna negacja naszego państwa, zwłaszcza na podbudowie osobistych animozji Jarosława Kaczyńskiego wywołanych katastrofą pod Smoleńskiem, nie może być siłą nośną zdolną wynieść prezesa PiS do premierostwa. Tym bardziej, iż receptą na to jest totalne przejęcie władzy, od ministrów, poprzez urzędników, na sprzątaczkach kończąc. Diagnoza – dżuma, leczenie - cholerą. Gwarancją naprawy Rzeczpospolitej jest sprawowanie władzy przez PiS i państwo totalne. Raz już rządził. Było nieciekawie. Państwo totalne mieliśmy do '89 roku. Też było nieciekawie.
