Puściły w dwójnasób. Nitką było wypchnięcie z PiS Joanny Kluzik-Rostkowskiej i Elżbiety Jakubiak. Ciągnącym za nitkę okazał się być Jarosław Kaczyński wraz ze swoim komitetem politycznym PiS.
Uparte ograniczanie się do tematyki katastrofy smoleńskiej, eliminowanie się z RBN, kwestionowanie demokratycznie wybranych władz Rzeczypospolitej, a przede wszystkim brak oferty politycznej, która pozwoliłaby nazwać PiS opozycją, wywołały odpływ wyborców od tej partii. Zwalanie winy na rozłamowców należy zaliczyć do li tylko humoreski.
Politycznym beneficjentem sytuacji w PiS bezapelacyjnie jest PSL. Poprawił swój wynik względem poprzedniego, a jeszcze kilka miesięcy temu wieszczono mu połknięcie przez partię Jarosława Kaczyńskiego. Wywołało to nieco nerwowe ruchy Waldemara Pawlaka, niemniej wybory ewidentnie ukazały, że PSL jest niestrawną, bo specyficzną, przekąską. Innymi słowy, co już wielokrotnie napisano, plotki o śmierci PSL okazują się być przedwczesne. Jednakże należy zwrócić uwagę co się na to złożyło.
Poza dużymi miastami PSL stał się, po eliminacji Samoobrony, alternatywą dla elektoratu PiS. Elektoratu tradycyjnego, konserwatywnego, o prawicowych poglądach. Na rzecz PSL dodatkowo przemawiają jego lokalni działacze, niejednokrotnie z wieloletnim doświadczeniem w pracy samorządowej.
Powstający PiS-light, inaczej Polska Jest Najważniejsza, nie stanie się alternatywą dla PiS poza miastami. Najpierw musiałby być bardziej konserwatywny i prawicowy niż PiS, potem musiałby mieć działaczy o przynajmniej porównywalnym dorobku co PSLowscy. Obu tych nie posiada, więc główny bój PJN o wyborcę PiS będzie miał miejsce najpierw w miastach, podobnie bitwa o struktury.
Warto w tym miejscu wyjaśnić o co chodzi z tym puszczaniem szwów. Otóż puściły szwy PiSu. Było to, zresztą, do przewidzenia. Zasklepianie się w smoleńskiej retoryce, negowanie władz naszego kraju, stawianie się w roli marginalnej opozycji gdzieś spoza parlamentu, musiało doprowadzić do pęknięcia. PiS prozaicznie stał się za ciasny. Wyrzucenie Joanny Kluzik-Rostkowskiej i Elżbiety Jakubiak było jawnym sygnałem, iż dyskusja w PiS jest niepożądana a eliminacja z szeregów kolejnych niepokornych jest tylko kwestią czasu.
Zresztą, jakich niepokornych? Elżbieta Jakubiak do ostatniej chwili była apologetką Jarosława Kaczyńskiego. Krąży anegdota, że wyrażała się o nim w superlatywach już po swoim wyrzuceniu, ale jeszcze zanim się o tym dowiedziała.
Kolejne szwy puściły w naszej polityce. Okazało się, że nasz system partyjny nie jest tak zasklepiony jak niektórzy twierdzili. Nowa inicjatywa polityczna może znaleźć swoje miejsce na naszej scenie o ile będzie prowadzona w sposób sensowny i będzie stanowić nową jakość. Przed PJN jeszcze daleka droga, ale wejście mają dobre. Z kolei PSL pokazał, że ma rogi i nadal jest liczącym się graczem. Znamienne jest tylko, że obie inicjatywy zyskały dzięki błędom kierownictwa PiS.
Jest jeszcze jeden aspekt obecnej sytuacji politycznej. Ostatnie wybory samorządowe to jednocześnie żółta kartka dla partii politycznych. Komitety wyborcze stowarzyszeń i wyborców uzyskały istotny bonus za sam fakt nie bycia partiami politycznymi. Jarosław Kaczyński, paradoksalnie, swoim zachowaniem uczynił więcej dla tak zwanego „społeczeństwa obywatelskiego” niż w czasach swego premierostwa. Pytanie tylko czy partie polityczne, a zwłaszcza ich kierownictwa, wyciągną z tego wnioski na przyszłość i staną się bardziej otwarte.
Zapraszam na oficjalny blog: maciejrozalski.eu
